Δύσκολο πράγμα η ανεργία για όποιον την έχει ζήσει. Θυμάμαι ένα φίλο να μου ανακοινώνει πριν λίγα χρόνια ότι τον απέλυσαν. “Είναι ένας ψυχολογικός βιασμός”.
Και πράγματι αυτό ισχύει. Ειδικά για ανθρώπους όπως σήμερα που τους δείχνουν την έξοδο μετά από χρόνια προσφοράς σε ένα γραφείο. Βέβαια έστω και μέχρι πριν λίγα χρόνια, οι άνεργοι ήταν απλά άνεργοι, δηλαδή άνθρωποι ετίθεντο εκτός αγοράς εργασίας αλλά αρκετές φορές κατάφερναν εύκολα – δύσκολα να ξαναμπούν σε αυτή.
Σήμερα όμως η κατάσταση άλλαξε. Πλέον δεν έχουμε να κάνουμε με ανέργους αλλά με κάτι πολύ χειρότερο, ένα ζωντανό εφιάλτη. Με παροπλισμένους διότι εκεί οδηγούνται όσοι χάνουν την εργασία τους.
Ο 35χρονος, ο 46χρονος, ο 55αρης που θα βρουν εργασία; Ποιος θα τους προσλάβει; Όσοι βάζουν λουκέτο; Αλλά και τι εργασία θα βρουν; Φέρνω στο νου μου ένα φίλο. Σταμάτησε να αναζητά εργασία. “Ούτε τον εαυτό μου θέλω να κοροϊδεύω Στρατή, ούτε να γίνω σκλάβος για 300 ευρώ. Ότι θέλει ας γίνει”.
Και έτσι οι άνθρωποι γινόμαστε σαν τα πλοία όταν τα δένουν και στοιβάζονται σε ντάνες. Τα καράβια τα δένουν στη σειρά στην Ελευσίνα, τη Χαλκίδα και τη Δραπετσώνα, οι άνθρωποι αράζουν στα παγκάκια, τα πεζούλια και τις πλατείες.
Κι όπως βλέπεις τα πλοία να καταστρέφονται μέρα με την ημέρα από το ρήμαγμα, έτσι παρατηρείς και τους ανθρώπους να αδιαφορούν για τον εαυτό τους, τα προβλήματά τους, τους στόχους που κάποτε είχαν θέσει και να παραιτούνται από τη ζωή.
Άλλη πρόσφατη περίπτωση φίλου που περίμεναν να έρθει από την άδειά του για να τον ξαποστείλουν. “Με πέταξαν με δυο παιδιά στο δρόμο και άνεργη γυναίκα αλλά μου είπαν πως με καταλαβαίνουν. Μου ζήτησαν να τους πω πόσο θέλω ακόμη να καθίσω μέχρι να βρω κάτι ή να τακτοποιηθώ. Ζήτησα την αποζημίωσή μου 15 ετών και έφυγα παραχρήμα γιατί δεν άντεχα να τους βλέπω άλλο! Η θέα τους μου προκαλούσε εμετό! Ξέρεις ότι έμαθα πως έχουν επεκταθεί;”.
Ωραίο κι αυτό ε; Πετάς κάποιον στο δρόμο και του δηλώνεις την αλληλεγγύη σου. Του υποδεικνύεις τη δυσκολία κι εσύ επεκτείνεσαι. Εσύ τρέχεις με το κότερο κι αυτόν τον πέταξες μεσοπέλαγα να πνιγεί.
Μερικά εκατομμύρια λοιπόν δε διαβαίνουν απλά την άλλη όχθη του ποταμού. Αντίθετα σαν τα βαπόρια οδηγούνται σε ντάνες ζώντας σιγά σιγά το θάνατό τους.
Κι όμως τα βαπόρια που τα βλέπουμε να σκουριάζουν μέρα με τη μέρα, κάποτε είχαν όμορφα σινιάλα, ταξίδευαν πελάγη και ωκεανούς, οι τσιμινιέρες τους κάπνιζαν νευρικές, αντιπαρέρχονταν φουρτούνες, έπλεαν κόντρα στα άγρια κύματα, προσέφεραν και αγαπήθηκαν.
Το ίδιο ισχύει και για τους ανθρώπους…
του Στρατή Μαζίδη http://networkedblogs.com/OjC78
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου