Φεντεραλιστής σε λάθος εποχή

Ο κ. Θεόδωρος Πάγκαλος διαθέτει παιδεία και πολιτική εμπειρία . Όμως δεν μπορώ να καταλάβω πότε κάνει δηλώσεις για να πει κάτι ουσιαστικό και πότε απλώς λέει κάτι δημοσίως για να προκαλέσει εντυπώσεις. Η πρόσφατη δήλωσή του σε γαλλικό ραδιοφωνικό δίκτυο («Είμαι υπέρ της απώλειας κυριαρχίας») και υπέρ μιας πλήρως Ομοσπονδιακής Ευρωπαϊκής Ενώσεως με προβλημάτισε. Διότι είναι γνωστό στους παροικούντες την ευρωπαϊκή Ιερουσαλήμ ότι o Φεντεραλισμός ξεκίνησε ως μία ακραία εκδοχή της ευρωπαϊκής ενοποιήσεως. Προτείνει την κατάργηση των εθνικών κρατών ή την ελαχιστοποίηση της κυριαρχίας τους ώστε η Ελλάδα, η Γαλλία κ.λπ. να καταστούν Νομαρχίες μιας υπερκυβέρνησης των Βρυξελλών. Σήμερα αυτά είναι ξεπερασμένα και γενικότερα οι υπερεθνικοί θεσμοί διέρχονται κρίση. Η κατάρρευση της ΕΣΣΔ, της Γιουγκοσλαβίας και άλλων πολυεθνικών μορφωμάτων απέδειξε ότι η έννοια του Έθνους και η αξία του Εθνικού κράτους παραμένουν σταθερά ερείσματα του νέου διεθνούς συστήματος. Ουδείς ευρωπαϊκός λαός θέλει να χάσει πλήρως την εθνική του κυριαρχία και την εθνική του ταυτότητα. Όποιος προτείνει κάτι τέτοιο μάλλον ζει σε λάθος εποχή ή λαμβάνει λανθασμένα μηνύματα. 

Η Ευρ. Ένωση είναι χώρος συνεχών αγώνων ειρηνικών και τόπος διαπραγματεύσεων. Κάθε λαός, κάθε έθνος, κάθε κράτος προσπαθεί να κερδίσει όσα περισσότερα μπορεί. Έχουμε φυσικά παραχωρήσει ένα μέρος της εθνικής μας κυριαρχίας όσον αφορά τα νομισματικά, εμπορικά και οικονομικά θέματα. Δεν έχουμε, όμως, παραχωρήσει ολόκληρη την εθνική μας κυριαρχία. Η Ευρ. Ένωση έχει πλέον συνειδητοποιήσει ότι θα έχει μέλλον μόνον ως μία χαλαρή Συν-ομοσπονδία εθνικών κρατών με σεβασμό στην εθνική ταυτότητα κάθε λαού. Είναι χαρακτηριστικό ότι ενώ στα πρώτα κείμενα της Ευρωπαϊκής Συνταγματικής Συνθήκης υπήρχε αναφορά στον Ύμνο της Ενώσεως, στο νεώτερο κείμενο που ισχύει σήμερα, δηλαδή στη Συνθήκη της Λισσαβόνας, αυτή η διάταξη απαλείφθηκε. Προφανώς διότι κάθε λαός είναι υπερήφανος για τον δικό του Εθνικό Ύμνο. Για να δούμε δε την προσπάθεια των εθνικών κρατών να διαφυλάξουν καίριους τομείς εθνικής κυριαρχίας και πολιτιστικής ταυτότητας ας θυμηθούμε δύο ενδεικτικά γεγονότα των τελευταίων ετών: 

1. Στις 2.10.20019 οι Ιρλανδοί επικύρωσαν με δημοψήφισμα την προαναφερθείσα Συνθήκη της Λισσαβόνας, τον Καταστατικό Χάρτη της Ευρ. Ενώσεως. Είχαν, .όμως, κατορθώσει μετά το ΟΧΙ τους στο δημοψήφισμα του 2008 να κερδίσουν τρεις δεσμεύσεις από την ηγεσία και τα όργανα της Ευρ. Ένώσεως. Πρώτον ότι δεν θα τους πιέσει κανείς να νομιμοποιήσουν τις αμβλώσεις και τη συμβίωση των ομοφυλοφίλων. Δεύτερον ότι δεν πρόκειται να ενταχθούν σε κάποιο μελλοντικό Ευρωπαϊκό Στρατό. Και τρίτον ότι δεν θα υποχρεωθούν να αυξήσουν τη φορολογία. Δηλαδή ένας ολιγάριθμος λαός 4 εκατομμυρίων επέτυχαν από τα 26 κράτη να γίνει σεβαστό ένα σημαντικό κομμάτι από τον πυρήνα της εθνικής τους κυριαρχίας.
2. Στις 30.6.2009 το Ομοσπονδιακό Συνταγματικό Δικαστήριο της Γερμανίας εξέδωσε την απόφασή του ως προς το ερώτημα αν είναι συμβατή η Συνθήκη της Λισσαβόνας με το Γερμανικό Σύνταγμα. Το Δικαστήριο απεφάνθη ότι ναι, μεν, αλλά…. Και το αλλά σημαίνει πολλά. Η Γερμανία θα διατηρεί την εθνική της κυριαρχία και το δικαίωμα να αποφασίζει χωρίς παρεμβάσεις της Ευρ. Ενώσεως σε ορισμένους τομείς και συγκεκριμένα για τον Στρατό, την Αστυνομία, τη φορολογία, την παιδεία, τον έλεγχο των ΜΜΕ και τις σχέσεις Εκκλησίας-Πολιτείας. Πάλι βλέπουμε, λοιπόν, ότι οι λαοί προσπαθούν να διαφυλάξουν την εθνική τους κυριαρχία σε τομείς που άπτονται των εθνικών και κοινωνικών τους ευαισθησιών. 

Η ιδιαίτερη δυσκολία για την Ελλάδα είναι η οικονομική μας κατάσταση και η εξάρτησή μας από τις προθέσεις των δανειστών μας. Όμως ακόμη και σε αυτή την κατάσταση δικαιούμαστε και υποχρεούμαστε να αγωνισθούμε για την αξιοπρέπειά μας και τη διαφύλαξη σημαντικού μέρους της εθνικής κυριαρχίας. Οι ξένοι βρίσκουν και κάνουν. Αν οι ηγεσίες μας τους δίνουν την εικόνα της διαρκούς υποχώρησης και παραχώρησης τότε θα μας ζητούν όλο και περισσότερα. Αντιθέτως αν οι κυβερνώντες τον τόπο μας στέκονται σθεναροί, υπερήφανοι και ξέρουν να λένε ΟΧΙ όταν χρειάζεται τότε και οι δανειστές θα παύσουν να είναι θρασείς. Σε όλα τα πεδία της εξωτερικής πολιτικής η υποχωρητικότητα και τα συμπλέγματα μειονεξίας αποθρασύνουν την άλλη πλευρά. 

Ο Φεντεραλισμός του κ. Πάγκαλου, λοιπόν, είναι σεβαστός ως άποψη, είναι όμως τελείως ξεπερασμένος. Θα προσέθετα δε είναι και βλαπτικός για τα εθνικά μας συμφέροντα. Παρά τις προσπάθειες των πάσης φύσεως διεθνιστών (μαρξιστών, νεοφιλελευθέρων, πολυπολιτισμικών κ.ά) τα έθνη και τα εθνικά κράτη ζουν και βασιλεύουν. ΤΙ θα γίνει μετά από 20 χρόνια δεν γνωρίζω. Πάντως σήμερα είναι ανάγκη όλοι μας να προστατεύσουμε ως κόρην οφθαλμού την εθνική μας κυριαρχία. 

Κωνσταντίνος Χολέβας- Πολιτικός Επιστήμων

25.2.2012

ἐφημ. «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ», 28.02.2012

/*/

φεντεραλισμός < αγγλική federalism

• η πολιτική θεωρία που υποστηρίζει την ομοσπονδιοποίηση της πολιτικής και κοινωνικής οργάνωσης μιας χώρας