ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ
"Ο ΦΤΩΧΟΎΛΗΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ "
(απόσπασμα)
Έκλεισα τα μάτια, άκουγα μέσα από την εκκλησιά τις δροσερές φωνές των παιδιών που έψελναν και το αρμόνιο ξεχύνουνταν ψηλά από το χοροστάσι και τρικύμιζε τον αέρα."Ετούτη είναι η φωνή του Θεού συλλογίζομουν, ετούτη είναι η φωνή του λαού, αυστηρή και παντοδύναμη..."
Με κλειστά μάτια αφουκράζομουν, ήμουν ευτυχής, κι έτσι που καβαλούσα το μαρμαρένιο λιοντάρι, μου φάνηκε πως έμπαινα καβαλάρης στον Παράδεισο.
Γλυκιά ψαλμωδία, μοσκολίβανο, και στο ταγάρι
ψωμί, ελιές, κρασί , τι άλλο θαρρείτε πως είναι
η Παράδεισο; Γιατί εγώ , ο Θεός να με συγχωρέσει, αυτά που λεν οι σοφοί θεολόγοι για φτερούγες και πνέματα και ψυχές χωρίς κορμί, δεν τα καταλαβαίνω, κι ένα ψίχουλο να πέσει κάτω, σκύβω , το περμαζώνω και το φιλώ, γιατί, το ξέρω θετικά, το ψίχουλο αυτό είναι ένα κομμάτι από την Παράδεισο...
Μα αυτά, μονάχα ο ζητιάνος μπορεί να τα καταλάβει. Και σε ζητιάνους μιλάω.
Art. Josef Christian Leyendecker
"the Violinist and his Assistant" 1916"
πηγή:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου