Ὁ Ἡγέτης Ἄγει. Ἄγει ὅμως διὰ τῆς πειθοῦς κι ὄχι διὰ τῶν συναισθηματικῶν ἐκβιασμῶν ἤ διὰ τῆς παραπλανήσεως ἤ διὰ τῶν ἀπειλῶν.
Ἄγει διότι διαθέτει ἦθος, διότι διαθέτει συναίσθησιν, διότι εἶναι ἱκανὸς νὰ θυσιαστῇ γιὰ τοὺς συντρόφους του, πρῶτος καὶ καλλίτερα. Καὶ δὲν ἄγει τὰ σημερινὰ προβατοκοπάδια ποὺ ΝΟΜΙΖΟΥΝ πὼς ἀκολουθοῦν ὅ,τι γυαλίζει ἤ ὅ,τι σφυρίζει ἤ ὅ,τι κουδουνίζει…
Ἡγέτης ἦταν ὁ Ἀχιλλεύς, ὁ Ὁδυσσεύς, ὁ Ἀλέξανδρος, ὁ Μιλτιάδης, ὁ Θεμιστοκλῆς, ὁ Λεωνίδας, ὁ Ξενοφών (ναί, κι αὐτός), ὁ Κολοκοτρώνης, ὁ Καραϊσκάκης, ὁ Ἀνδροῦτσος, ὁ Νικηταρᾶς, ὁ Πλαπούτας, ὁ Κυριακούλης Μαυρομιχάλης, ὁ Κανάρης…
Ἡγέτης δὲν ὑπῆρξε ποτὲ ὁ Κωλέττης, ὁ Μαυροκορδάτος, ὁ Ξέρξης, ὁ Δαρεῖος, ὁ Χίτλερ, ὁ Μουσολίνι, τὸ Ἀντωνάκιον, τὸ GAPατο, τὸ Μπενοβούβαλον, τὸ Ἀλεξέι…
Νομίζω πὼς ἀντιλαμβανόμεθα τὴν διαφορά.