Άνθρωποι έρχονται στη ζωή μας. Άνθρωποι φεύγουν. Άλλοι γίνονται σύντροφοι, εραστές, σύζυγοι. Άλλες σχέσεις είναι καταδικασμένες να αποτύχουν, άλλες να μας πληγώσουν κι άλλες να φέρουν στη ζωή μας ό,τι ομορφότερο έχουμε ζήσει.
Υπάρχουν όμως κι οι άλλες, αυτές που μας χαράζουν την ψυχή. Αυτές που θα δώσουμε τα πάντα. Μαζί μέχρι και το τελευταίο κομματάκι του είναι μας. Θα δώσουμε, και θα δώσουμε και δε θα ζητήσουμε τίποτα πίσω. Καλώς ή κακώς, ποιος ξέρει. Άλλωστε οι σχέσεις δεν είναι πάρε-δώσε. Δεν υπολογίζεις μπακαλίστικα τι έδωσες κι απαιτείς τα ίδια πίσω. Γιατί ποτέ, μα ποτέ, δε θα βγεις κερδισμένος.
Μα κι απ’ την άλλη, κανένας άνθρωπος δεν μπορεί μόνο να δίνει. Γιατί κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα θα αδειάσει. Δε θα’ χει άλλα να δώσει. Και το πιο σημαντικό κομμάτι που μπορεί να δώσει είναι η συγχώρεση. Θέλει λιγάκι δύναμη παραπάνω. Θέλει ένα ελάχιστο απόθεμα, για να συνεχιστεί μια σχέση. Για να συγχωρέσει, να ξεχάσει και να συνεχίζει να δίνει και να προσπαθεί.
Μα κάποιοι άνθρωποι, δεν είναι φτιαγμένοι για να αλλάξουν. Δε θέλουν, μα ίσως και δεν μπορούν. Θα συνεχίσουν να απαιτούν τη συγχώρεσή σου, χωρίς καμία προθυμία αλλαγής τους. Μιας τόσο δα αλλαγής, που θα σε έκανε να πιστέψεις ότι αξίζει αυτή, αυτός, η προσπάθεια.
Και δεν απαιτεί μόνο η απιστία συγχώρεση. Πολλά πράγματα συγχωρούμε από έρωτα, από ανάγκη, ίσως κι από εξάρτηση απ’ τον άλλον και απ’ την παρουσία του. Μικρά πραγματάκια της καθημερινότητας, λόγια νευρικά, που ίσως κρύβουν αλήθειες που απλά ποτέ δεν τόλμησαν να ξεστομίσουν, απόψεις μίλια μακριά από μας. Κλάματα και καβγάδες, που γίνονται ρουτίνα, που σε τρώνε. Λόγια που λέγονται έχοντας πάντα δικλίδα ασφαλείας, αυτή την άτιμη την αγάπη, που τη θεωρούμε τόσο δεδομένη, ώστε με θράσος τη φορτώνουμε τόσο πολύ, με τόσα προβλήματα, που πιστεύουμε ότι τα πάντα θα αντέξει. Τα πάντα θα προσπεράσει.
Μα δεν αντέχει τα πάντα. Δεν εκμεταλλεύεσαι άτομα που αγαπάς. Δεν έχουν όλα τα προβλήματα τις προδιαγραφές να γίνουν παρελθόν, κάποια μένουν στο παρόν. Και σου θυμίζουν ότι όταν συγχωρείς πάντα τον άνθρωπό σου -ό,τι κι αν είπε ή έκανε-, αν πάντα βρίσκεις μια δικαιολογία, τότε έχεις πέσει θύμα του ατόμου που αγάπησες. Κι ίσως το κάνει από συνήθεια, πολλές φορές κι από ανασφάλειες -χίλιες δύο, που του δημιούργησε η ίδια η ζωή-, μα δεν έχει το δικαίωμα να τις εκτονώνει σε σένα. Σε σένα θα έπρεπε να στηρίζεται για να τις ξεπεράσει, να τις μηδενίσει, για να βελτιωθεί.
Γιατί η αγάπη αυτή τη δύναμη έχει, να βελτιώνει και τα δύο άτομα, να δημιουργεί καλύτερους ανθρώπους. Μα κάποιες φορές, ίσως φτάνει σε σημεία δύσβατα, όταν ο ένας αρχίζει να ρίχνει τον άλλον. Να τον έχει εύκολο στόχο, ξεχνώντας το πιο σημαντικό. Δεν είναι εχθρός του για να του επιτίθεται. Ο μεγαλύτερός του σύμμαχος είναι, που σε μια μάχη άνιση, πολλές φορές, τον πολεμά.
Και δε λέω, οι σχέσεις θέλουν υποχωρήσεις και συγγνώμη κι ευχαριστώ. Όλες οι σχέσεις, όχι μόνο οι ερωτικές. Μα αν εσύ φτάσεις σε σημείο να μην ακούς ποτέ αυτήν τη καταραμένη τη συγγνώμη ή και να την ακούς συνεχώς -περίπου το ίδιο έχει φτάσει να είναι, να βάζεις τον έρωτα που νιώθεις πάνω απ’ όλα, κάπου έχεις χάσει το παιχνίδι. Της σχέσης, μα κυρίως του εαυτού σου.
Δεν μπορείς να δέχεσαι τα πάντα. Δεν πρέπει. Δεν είναι έτσι φτιαγμένοι οι άνθρωποι. Είναι φτιαγμένοι να διαφωνούν, να συζητούν, να υποχωρούν, μα ποτέ να συμβιβάζονται. Ο συμβιβασμός δείχνει αδυναμία. Κι η αδυναμία, αρρώστια. Άρρωστες σχέσεις δεν έχουν τη δύναμη του χρόνου. Δεν μπορούν να κρατήσουν, ρε παιδάκι μου. Το ξέρεις.
Γι’ αυτό φύγε μακριά. Όσο πιο νωρίς μπορείς. Δείξε αυτή τη στιγμιαία δύναμη που χρειάζεται και την υπεροχή ότι το αντέχεις. Για να σώσεις το χρόνο και την καρδούλα σου απ’ αυτούς τους τοξικούς ανθρώπους, αυτούς τους περίεργους. Γιατί, τι πιο περίεργο από άνθρωπο που θέλει μόνο να παίρνει; Μόνο. Και να μη στερείτε τίποτα. Εγώ πιο περίεργο απ’ αυτό, ειδικά στον έρωτα, δεν έχω ξανακούσει.
Μακριά από περίεργους λοιπόν. Ας πάμε στους τρελούς. Αυτοί μας ταιριάζουν. Άνθρωποι τρελοί, ονειρεμένοι και ξεμυαλισμένοι.
Συντάκτης: Χριστίνα Καρυοφυλλίδου
pillowfights.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου