Υπάρχουν κι οι άντρες που δεν χάνουν την αξιοπρέπειά τους για κανέναν.

 

Ξέρεις, αδερφέ, ωραία τα μεγάλα λόγια για τις «μπέσες» και τις «σπάνιες γυναίκες» που τάχα μου είναι από άλλο πλανήτη. Αλλά έλα να σου πω κάτι που ίσως δεν το σκέφτηκες. Υπάρχουν κι άντρες που δεν τρώνε κουτόχορτο. Δεν είναι όλοι κυνηγοί ενός «όχι» που περιμένει να γίνει «ναι». Δεν είναι όλοι κομπάρσοι στο σενάριο που γράφτηκε για να τους βγάζει τους κακούς της υπόθεσης.

Αυτοί οι άντρες, λοιπόν, δεν ψάχνουν να βρουν «μπέσα» στις λέξεις σου. Την ψάχνουν στις κινήσεις σου, στα μάτια σου, στο πώς στέκεσαι όταν τα πράγματα ζορίζουν. Δε δίνουν δεκάρα για τις θεωρίες περί σπάνιων πλασμάτων που δεν «σκορπάνε την καρδιά τους». Γιατί; Γιατί ξέρουν ότι η αξία δεν μετριέται σε ποσότητες ή υποσχέσεις. Μετριέται στο πώς αγαπάς χωρίς να ψάχνεις να βάλεις ταμπέλες και δικαιολογίες.

Αν βρεις άνθρωπο που να του συγχωρείς τα πάντα τρέξε μακριά

 

Άνθρωποι έρχονται στη ζωή μας. Άνθρωποι φεύγουν. Άλλοι γίνονται σύντροφοι, εραστές, σύζυγοι. Άλλες σχέσεις είναι καταδικασμένες να αποτύχουν, άλλες να μας πληγώσουν κι άλλες να φέρουν στη ζωή μας ό,τι ομορφότερο έχουμε ζήσει.

Υπάρχουν όμως κι οι άλλες, αυτές που μας χαράζουν την ψυχή. Αυτές που θα δώσουμε τα πάντα. Μαζί μέχρι και το τελευταίο κομματάκι του είναι μας. Θα δώσουμε, και θα δώσουμε και δε θα ζητήσουμε τίποτα πίσω. Καλώς ή κακώς, ποιος ξέρει. Άλλωστε οι σχέσεις δεν είναι πάρε-δώσε. Δεν υπολογίζεις μπακαλίστικα τι έδωσες κι απαιτείς τα ίδια πίσω. Γιατί ποτέ, μα ποτέ, δε θα βγεις κερδισμένος.

Μα κι απ’ την άλλη, κανένας άνθρωπος δεν μπορεί μόνο να δίνει. Γιατί κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα θα αδειάσει. Δε θα’ χει άλλα να δώσει. Και το πιο σημαντικό κομμάτι που μπορεί να δώσει είναι η συγχώρεση. Θέλει λιγάκι δύναμη παραπάνω. Θέλει ένα ελάχιστο απόθεμα, για να συνεχιστεί μια σχέση. Για να συγχωρέσει, να ξεχάσει και να συνεχίζει να δίνει και να προσπαθεί.