Άνθρωποι έρχονται στη ζωή μας. Άνθρωποι φεύγουν. Άλλοι γίνονται σύντροφοι, εραστές, σύζυγοι. Άλλες σχέσεις είναι καταδικασμένες να αποτύχουν, άλλες να μας πληγώσουν κι άλλες να φέρουν στη ζωή μας ό,τι ομορφότερο έχουμε ζήσει.
Υπάρχουν όμως κι οι άλλες, αυτές που μας χαράζουν την ψυχή. Αυτές που θα δώσουμε τα πάντα. Μαζί μέχρι και το τελευταίο κομματάκι του είναι μας. Θα δώσουμε, και θα δώσουμε και δε θα ζητήσουμε τίποτα πίσω. Καλώς ή κακώς, ποιος ξέρει. Άλλωστε οι σχέσεις δεν είναι πάρε-δώσε. Δεν υπολογίζεις μπακαλίστικα τι έδωσες κι απαιτείς τα ίδια πίσω. Γιατί ποτέ, μα ποτέ, δε θα βγεις κερδισμένος.
Μα κι απ’ την άλλη, κανένας άνθρωπος δεν μπορεί μόνο να δίνει. Γιατί κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα θα αδειάσει. Δε θα’ χει άλλα να δώσει. Και το πιο σημαντικό κομμάτι που μπορεί να δώσει είναι η συγχώρεση. Θέλει λιγάκι δύναμη παραπάνω. Θέλει ένα ελάχιστο απόθεμα, για να συνεχιστεί μια σχέση. Για να συγχωρέσει, να ξεχάσει και να συνεχίζει να δίνει και να προσπαθεί.
