Ένα δάκρυ μονόπετρο

«Ω να μπορούσανε, λέει και τα οργανωμένα κράτη να διαμορφώσουν μια δημόσια ζωή με νόμους σαν αυτούς που διέπουν το άτομο. Να επιφοιτούσε στα κοινά η ψυχή, και μια  διαταγή του υπουργείου Υγείας να ξαπόστελνε στα εργοστάσια επεξεργασίας απορριμμάτων   όλες τις πενταροδεκάρες των συμφερόντων, για να βγουν έστω και λίγα γραμμάρια ομορφιάς.

 

Να έπαιρνε πότε- πότε η συνεδρίαση του Κοινοβουλίου τις προεκτάσεις που παίρνει ένα  δάκρυ όταν διαθλά τις αθλιότητες όλες κι απομένει να λάμπει σαν μονόπετρο.

Κοντολογίς, να  μπορούσαν και τη σημασία των λαών να τη μετράνε όχι από το πόσα κεφάλια διαθέτουνε για  μακέλεμα, όπως συμβαίνει στις μέρες μας, αλλά άπ' το πόση ευγένεια παράγουν, ακόμη και  κάτω από τις πιο δυσμενείς και βάναυσες συνθήκες, όπως ο δικός μας ο λαός στα χρόνια της  Τουρκοκρατίας, όπου το παραμικρό κεντητό πουκάμισο, το πιο φτηνό βαρκάκι το πιο ταπεινό  εκκλησάκι, το τέμπλο, το κιούπι το χράμι όλα τους αποπνέανε μιαν αρχοντιά κατά τι ανώτερη των Λουδοβίκων. . 

Τί σταμάτησε αυτά τα κινήματα ψυχής που αξιώθηκαν κι έφτασαν ως τις κοινότητες;
Ποιός καπάκωσε μια τέτοιου είδους αρετή, που μπορούσε μια μέρα να μας  οδηγήσει σ'ένα   ιδιότυπο, κομμένο στα μέτρα της χώρας πολίτευμα; Όπου το κοινό αίσθημανα συμπίπτει με κείνο των αρίστων.» 

 Οδυσσέας Ελύτης - Τα δημόσια και τα ιδιωτικά (αποσπάσματα)

http://verava.pblogs.gr/2013/04/ena-dakry-monopetro.html