Το μυστήριο του θανάτου του Μεγάλου Αλέξανδρου

Στις 10 Ιουνίου του 323 π.Χ., κάπου στη Βαβυλώνα, οΜέγας Αλέξανδρος άφησε την τελευταία του πνοή, σε ηλικία 32 ετών. Είχε ήδη δημιουργήσει μια αυτοκρατορία που εκτεινόταν από τη σύγχρονη Αλβανία μέχρι το Ανατολικό Πακιστάν. Παρόλα αυτά, ποτέ κανείς δεν κατάφερε να απαντήσει σίγουρα τι ή ποιος σκότωσε τον Μακεδόνα βασιλιά. Με πληροφορίες από κείμενο του James Romm, συγγραφέα και καθηγητή στο Bard College της Νέας Υόρκης, το οποίο δημοσιεύθηκε στο «History Today». 

Με τον θάνατό του Μεγάλου Αλεξάνδρου ξεκίνησε η κατάρρευση της αυτοκρατορίας του και η περίοδος που έμεινε στην ιστορία ως «οι Πόλεμοι των Διαδόχων».

Οι περισσότεροι ιστορικοί αποδίδουν τον θάνατο του Αλέξανδρου σε ασθένεια. Το 1996, ο Eugene Borza, που ειδικεύεται στην αρχαία Μακεδονία, σε ένα συμβούλιο του Πανεπιστημίου του Maryland, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο Αλέξανδρος πέθανε από τυφοειδή πυρετό.

Άλλες πιθανές ασθένειες είναι η ελονοσία, η ευλογιά και η λευχαιμία, ενώ ο αλκοολισμός, η μόλυνση απ΄ το τραύμα στον πνεύμονα, από μάχη στη Νότια Ασία το 325 πΧ, και το πένθος (σ.σ: ο στενός του φίλος Ηφαιστίωνας είχε πεθάνει λίγους μήνες νωρίτερα) θεωρούνται οι πιθανότεροι παράγοντες επιπλοκής.

Ωστόσο, είναι πολλοί και αυτοί που δεν ικανοποιούνται από την εκδοχή της ασθένειας. Εδώ η  έρευνα φτάνει σε αδιέξοδο. Η ιδέα ότι ο Αλέξανδρος δολοφονήθηκε κέρδισε για πρώτη φορά αρκετούς οπαδούς στο ευρύ κοινό το 2004, χάρη στην ταινία του Oliver Stone.

Στον επίλογο, ο Πτολεμαίος του Anthony Hopkins, στρατηγός του Αλέξανδρου, διηγείται χαρακτηριστικά: «Η αλήθεια είναι ότι εμείς τον σκοτώσαμε. Με τη σιωπή μας, συναινέσαμε, γιατί δεν μπορούσαμε να συνεχίσουμε άλλο». Λίγο αργότερα ο Πτολεμαίος, διατάζει τον γραφιά να σβήσει τα λόγια του και υπαγορεύει: «Θα γράψεις ότι πέθανε από ασθένεια, τελείως αποδυναμωμένος».

Η ιδέα ότι οι στρατηγοί πιέστηκαν υπερβολικά και συνωμότησαν ώστε να σκοτώσουν τον αρχηγό τους, προκειμένου να τον σταματήσουν, δεν προκύπτει μόνο από την φαντασία του Αμερικανού σκηνοθέτη.

Υπάρχουν ενδείξεις ότι ούτε οι ανώτεροι διοικητές του Αλέξανδρου ήταν πρόθυμοι να τον ακολουθούν παντού. Στην Ινδία, το 325 π.Χ., ο στρατός οργάνωσε απεργία, όταν διατάχθηκε να προελάσει προς τον Γάγγη. Ακόμα και οι πιο υψηλόβαθμοι αξιωματικοί πήραν μέρος στην ανταρσία. Αυτό το επεισόδιο αναγνωρίζεται από ορισμένους ως ο πρόδρομος της μετέπειτα συνωμοσίας δολοφονίας, από τη στιγμή που ο Αλέξανδρος, ακόμα και λίγο πριν τον θάνατό του, σχεδίαζε νέες μεγάλες εκστρατείες.

Τα γραπτά του Πτολεμαίου παραμένουν αμφισβητούμενα. Ωστόσο, ο Αρριανός και ο Πλούταρχος τα επικύρωσαν ως την πιο αξιόπιστη καταγραφή των τελευταίων ημερών του Αλέξανδρου. Ισχυρίζονται πως ο Αλέξανδρος έκανε πυρετό, αφότου έφυγε πιωμένος από το σπίτι του Μηδία. Ο πυρετός χειροτέρεψε στην διάρκεια των 10-12 επόμενων ημερών, μέχρι που τον οδήγησε σε μια παραλυτική κατάσταση. Δεν μπορούσε ούτε να μιλήσει, ούτε να κινηθεί. Αποχαιρέτησε τα στρατεύματά του κουνώντας μόνο τα βλέφαρα και πέθανε μία μέρα μετά.

Όμως, μελετητές με επικεφαλής τον αυστραλιανό Brian Bosworth, πιστεύουν ότι είναι πιθανό τα έγγραφα αυτά να έχουν παραποιήσει την αλήθεια. Η διαφορετική εκδοχή αναφέρει πως ο Αλέξανδρος, ενώ βρισκόταν στον Μηδία, κατανάλωσε μια τεράστια κούπα με κρασί και ένιωσε οξύ πόνο. Από εκείνη τη στιγμή, άρχισε να έχει σπασμούς και να παραληρεί, αλλά δεν ανέβασε πυρετό.

Με βάση αυτά τα στοιχεία, ο Αλέξανδρος θα μπορούσε να έχει δηλητηριαστεί και γι' αυτό ο Πλούταρχος έσπευσε να το αρνηθεί στα γραπτά του. «Μερικοί συγγραφείς πιστεύουν ότι πρέπει υποχρεωτικά να πουν τέτοια πράγματα, για να συνθέσουν το τραγικό τέλος ενός μεγάλου δράματος», έγραψε σαρκαστικά. Φαίνεται πως και στην εποχή του Πλούταρχου ήταν πολλοί αυτοί που δεν εμπιστεύονταν τα γραπτά του Πτολεμαίου.

Πολλοί Έλληνες και Ρωμαίοι συγγραφείς υπέδειξαν ως ένοχο τον Αντίπατρο, τον στρατηγό που ο Αλέξανδρος είχε αφήσει να διοικεί τη Μακεδονία και δύο από τους γιους του. Ο Αντίπατρος μπορεί όντως να είχε λόγο να θέλει τον Αλέξανδρο νεκρό, καθώς την άνοιξη του 323 π.Χ. ο βασιλιάς τον απομάκρυνε από την θέση του και τον έφερε στη Βαβυλώνα. Με σκοπό να εκδικηθεί, ο Αντίπατρος φέρεται να έφερε μαζί του μια τοξίνη από τον ποταμό Στύγα. Μάλιστα, αυτή η ουσία ήταν τόσο δυνατή, που μπορούσε να μεταφερθεί μόνο σε κέρατο.

Μέχρι πρόσφατα, οι ιστορικοί απέρριπταν αυτήν την ιστορία ως αποκύημα της φαντασίας. Ίσως ήταν ένα πολιτικό σχέδιο, που θα έβλαπτε τον Αντίπατρο, ο οποίος ήταν υποψήφιος για την εξουσία μετά τον θάνατο του Αλέξανδρου και είχε πολλούς εχθρούς, ισχυρότερο όλων την Ολυμπιάδα. Άλλωστε, ακόμα και η υποψία ότι ένας ελληνικός ποταμός μπορεί να έχει τοξικές ιδιότητες φαίνεται παράλογη. Το 1913, ο καθηγητής J.G. Frazer ισχυρίστηκε ότι ο ποταμός Στύγας, ο οποίος σήμερα ονομάζεται Μαυρονέρι, δεν περιέχει τοξίνες. 'Έτσι, το θέμα δεν ανακινήθηκε για σχεδόν έναν αιώνα.  

Ωστόσο, το 2010 στη Βαρκελώνη, η ιστορικός Adrienne Mayor και η τοξικολόγοςAntoinette Hayes, εξήγησαν ότι στον ασβεστόλιθο γύρω από το Μαυρονέρι γίνεται να αναπτυχθεί ένα θανατηφόρο βακτήριο, που ονομάζεται calicheamicin. Αυτά τα βακτήρια, που ενδέχεται να εξαφανίστηκαν στην διάρκεια των αιώνων, μπορούν να προκαλέσουν θάνατο, παρόμοιο με αυτόν του Αλέξανδρου, δικαιολογώντας ακόμα και τον υψηλό πυρετό του. Μάλιστα, επειδή ο Στύγας στη μυθολογία θεωρούταν το ποτάμι που μπορούσε να ναρκώσει ακόμα και θεούς, ήταν το ιδανικότερο όπλο που μπορούσε να χρησιμοποιήσει ο Αντίπατρος. «Ένα συνηθισμένο, κοινό φάρμακο δεν έκανε. Μόνο μια πολύ σπάνια, ισχυρή και θρυλική ουσία θα ήταν κατάλληλη για τον Αλέξανδρο», εξηγεί η Mayor.

Η προσέγγιση Mayor-Hayes, η οποία αντιστοιχεί τις αρχαίες τοξίνες με τα συμπτώματα του θανάτου του Αλέξανδρου, γίνεται ολοένα και πιο δημοφιλής. Σύμφωνα με τα λεγόμενα του Νεοζηλανδού τοξικολόγου Leo Schep και του ντετέκτιβ της Scotland Yard, John Grieve, τον σκότωσαν κατά λάθος οι γιατροί που τον κούραραν, με υπερβολική δόση σκόνης από ελλέβορα. «Ο ελλέβορας, παρά τους όποιους κινδύνους του, ήταν η αγαπημένη συνταγή πολλών αρχαίων γιατρών, λόγω του άμεσου αποτελέσματος που είχε», σημειώνει ο Βρετανός κλασικιστής R.Stoneman. Συμπληρώνει μάλιστα πως «ήταν εύκολο να χορηγήθηκε λάθος δόση. Θα μπορούσε ακόμα και να υπήρξε εσφαλμένη ανάγνωση της ετικέτας».

Ωστόσο, η τοξικολογία δεν είναι μια ακριβής επιστήμη, ιδιαίτερα όταν ασκείται με απόσταση 2.300 χρόνων. Το County Regional Poison Center του Λος Άντζελες, στο οποίο ο συγγραφέας Graham Phillips, απαρίθμησε τα συμπτώματα του Αλέξανδρου, υποστηρίζει πως μόνο η στρυχνίνη θα μπορούσε να τον έχει σκοτώσει. Ο Phillips υποστηρίζει στο βιβλίο του ότι ο μοναδικός άνθρωπος που είχε πρόσβαση στη στρυχνίνη και κίνητρο να σκοτώσει τον Αλέξανδρο ήταν η σύζυγός του, Ρωξάνη, η οποία αγανάκτησε για τους δύο μετέπειτα γάμους του. Αυτή η άποψη, που διαδόθηκε κατά τον 17ο αιώνα με την αγγλική τραγωδία «The Rival Queens», δεν στηρίζεται σε βάσιμες αποδείξεις.

Το αρσενικό έρχεται στο προσκήνιο το 2004, με το βιβλίο του μυθιστοριογράφουPaul Doherty, το οποίο δίνει έμφαση σε ένα μακάβριο κομμάτι των στοιχείων που αναφέρει ο Πλούταρχος και αργότερα ο Ρωμαίος συγγραφέας Quintus Curtius: το σώμα του Αλέξανδρου δεν διασπάστηκε, ακόμη και μετά την έκθεσή του, εν είδει προσκυνήματος, στις καλοκαιρινές θερμοκρασίες της Βαβυλώνας για περισσότερο από μια εβδομάδα. Ο Doherty αναφέρει τοξικολογικές μελέτες του 19ου αιώνα, ώστε να δείξει ότι η δηλητηρίαση με αρσενικό μπορεί να οδηγήσει σε μουμιοποίηση. Ωστόσο, κάτι τέτοιο δεν μπορεί να ελεγχθεί, καθώς δεν γίνεται να υπάρξουν δοκιμές.

Γίνεται άνθρωποι που κανονικά θα έπρεπε να είναι αφοσιωμένοι στον Αλέξανδρο, να τον ήθελαν νεκρό; Κάτι τέτοιο δεν μπορεί να αποκλειστεί. Μάλιστα, σύμφωνα με ορισμένους ιστορικούς, τους τελευταίους μήνες της ζωής του, ο Αλέξανδρος αντιμετωπιζόταν με φόβο και δυσπιστία από τους στενότερους συνεργάτες τους. Μετά την ανταρσία στην Ινδία, οι στρατηγοί ήξεραν πως μόνο ο θάνατος θα τον σταματούσε από το να κατακτήσει τη Δύση.

Εάν το ταριχευμένο σώμα του Μεγαλέξανδρου βρεθεί ποτέ, μπορεί επιτέλους να μάθουμε τι προκάλεσε το θάνατό του. Μέχρι τότε, ο καθένας μπορεί να αναπτύσσει την δική του θεωρία. Ένα είναι βέβαιο, το χάος και η κατάρρευση των επόμενων δεκαετιών δεν μοιάζει καθόλου με αποτέλεσμα προγραμματισμένης δολοφονίας. Αν στόχος των στρατηγών ήταν να γυρίσουν σπίτι, απέτυχαν παταγωδώς. Κανένας ποτέ δεν επέστρεψε στη Μακεδονία και μόνο ο Πτολεμαίος κατάφερε να κερδίσει μια κάποια ασφάλεια. Πολλοί από τους υπόλοιπους πάλεψαν για τη διαδοχή και τελικά αλληλοσκοτώθηκαν.

Σε κάθε περίπτωση, κάθε σχέδιο για δηλητηρίαση του Αλέξανδρου ήταν επικίνδυνο, ειδικά για τους Μακεδόνες, οι οποίοι δεν είχαν καμία εμπειρία με τις τοξίνες. Οι συνωμοσιολόγοι πρέπει να υποθέσουν ότι οι στρατηγοί τον μισούσαν τόσο, ώστε θα διακινδύνευαν τα πάντα για να τον σκοτώσουν. Είναι σίγουρα πιο εύκολο να τους δούμε με τον τρόπο που οι βασικές πηγές τους απεικονίζουν, ως μια ελίτ αξιωματικών, που εξαρτά την περιουσία της από την επιβίωση και την επιτυχία του βασιλιά της. Εν τέλει, είναι πιο εύκολο να πιστέψουμε ότι ο Αλέξανδρος πέθανε από ασθένεια. Μένει να αποδειχθεί αν είναι αληθινό.

(*) O James Romm είναι συγγραφέας και καθηγητής στο Bard College της Νέας Υόρκης. Ειδικεύεται σε θέματα αρχαίας ελληνικής και μακεδονικής ιστορίας. Το 2011 έγραψε το βιβλίο «Ghost on the Throne: The Death of Alexander the Great and the War for Crown and Empire».

Πηγή : http://tvxs.gr/news/taksidia-sto-xrono/mystirio-toy-thanatoy-toy-megaloy-aleksandroy

-----------------------------------------------------------------------------
Πόσο περίεργος ήταν ο θάνατος του Μεγάλου Αλεξάνδρου;

323 π.Χ.   Εκπνέει στην Βαβυλώνα, σε ηλικία 33 ετών, ο μέγιστος ηγέτης των αιώνων, το κεραύνιο δόρυ και ο φωτοβόλος πυρσός του Ελληνισμού, το θείο τέκνο του Διός, ο Μέγας στρατηλάτης και κοσμοκράτωρ Αλέξανδρος.

Παραδοσιακά, ως ημερομηνία θανάτου του Μεγάλου Αλεξάνδρου λαμβάνεται η 13η Ιουνίου, από την νεώτερη όμως και πλέον επισταμένη μελέτη των πηγών, προκύπτει ως ορθότερη χρονολόγηση το βράδυ της 10ης προς 11η Ιουνίου. Βλ. σχετικώς το άρθρο της επικούρου καθηγήτριας του Πανεπ. Αθηνών, Μάρως Παπαθανασίου, στο ένθετο "7 ημέρες: Ιούνιος" της "Καθημερινής", 3-6-2001.

Ποιος ήταν – αλήθεια – ο πραγματικός θάνατος του θρυλικού Στρατηλάτου σύμφωνα με τις νεότερες ιστορικές έρευνες; Και μόνον οι τόσες αναφορές του Αρριανού, αλλά και ο σκεπτικισμός ορισμένων συγγραφέων και ιστορικών, προβληματίζουν κάθε καλόπιστο αναγνώστη!…

ΧΩΡΙΣ αμφιβολία περί του Αλεξάνδρου, υιού του Φιλίππου και της Ολυμπιάδας, βασιλέως της Μακεδονίας και όλων των Ελλήνων, όπως ο ίδιος ισχυρίζετο,1 έχουν γραφτεί πολλά. Τόσα, όσα, ίσως, για την ίδια την Βίβλο του Θεού, χωρίς μ’ αυτό να θέλουμε την εξομοίωση των δύο αυτών μεγεθών, αφού ο Μ. Αλέξανδρος υπήρξε, δια των ενεργειών του, πρόδρομος του Χριστιανισμού!…2
Ποιό ήταν, όμως, το πραγματικό τέλος ενός ανθρώπου που έφτιαξε μία αυτοκρατορία από την Ελλάδα μέχρι τον Ινδικό Καύκασο και την Κίνα3 ή από την Ευρώπη μέχρι την Αφρική;
Ας διαβάσουμε, λοιπόν, τον Αρριανό, ο οποίος, μέσα στο έργο του «Ανάβασις Αλεξάνδρου», μεταξύ άλλων γράφει και τα εξής:

«Αλλά και του Αλεξάνδρου το τέλος τώρα πλέον επλησίαζε και ένα τέτοιο σημείον, λέγει ο Αριστόβουλος,4 εφάνη περί του μέλλοντος κακού· διεμοίραζεν ο ίδιος ο Αλέξανδρος εις τας τάξεις των Μακεδόνων κατά λόχους το στράτευμα, που ήλθε από την Περσία με τον Πευκέσταν και από την θάλασσαν με τον Φιλόξενον και τον Μένανδρον· επειδή δε εδίψασεν , απεσύρθη από το κάθισμά του αφήσας κενόν τον βασιλικόν θρόνον. Υπήρχαν δε και από τα δύο τα μέρη κλίναι με ασημένια πόδια, εις τας οποίας εκάθοντο οι πέριξ αυτού εταίροι. Ένας λοιπόν από τους ποταπούς ανθρώπους, για ωρισμένους δε από εκείνους που εφρουρούσαν χωρίς δεσμά, αφού είδε τον θρόνον κενόν και τας κλίνας, και τους ευνούχους να στέκωνται γύρω από τον θρόνο, επειδή και οι εταίροι εσηκώθησαν συγχρόνως με τον βασιλέα, όταν απεμακρύνετο, αφού επέρασε δια μέσου των ευνούχων, ανέβη εις τον θρόνον και εκάθισεν εις αυτόν. Οι ευνούχοι δεν τον εσήκωσαν από τον θρόνον σύμφωνα με κάποιο περσικό έθιμο. Αλλ’ αφού εξέσχισαν τα ιμάτιά των, εκτυπούσαν και τα στήθη και τα πρόσωπά των ωσάν να επρόκειτο για μεγάλο κακό. Όταν έμαθε αυτά ο Αλέξανδρος, επρόσταζε να βασανίσουν με στρέβλωσιν τον καθίσαντα εις τον θρόνον, επειδή ήθελε να μάθη μήπως ετόλμησε να κάμη τούτο από κάποιαν επιβουλήν, προμελετημένην. Εκείνος τίποτε άλλο δεν ωμολόγησε παρά μόνον ότι έτσι του ήλθεν εις τον νουν να κάμη κατά δε την εξήγησιν των μάντεων δια κανένα καλό πράγμα δεν έγινε αυτό…»5

Ερώτημα πρώτον: Ποιός ήταν αυτός ο ποταπός άνθρωπος, που ο ίδιος ο Μ. Αλέξανδρος υποψιάσθηκε για προμελετημένη επιβουλή στη Βαβυλώνα;6

Συνεχίζουμε:

«Επέρασαν ολίγες ημέρες ύστερα από τούτο, και αφού ο Αλέξανδρος έκαμε τας συνήθεις θυσίας εις τους θεούς δια να τρέψουν το πράγμα εις ευτυχή έκβασιν,7 και μερικάς άλλας (θυσίας) προφητευομένας από τους μάντεις, έτρωγεν εις συμπόσια μαζί με τους φίλους του και έπινε μέχρι βαθείας νυκτός κάθε ημέρα. Λέγεται δε ότι έδωσε και εις το στράτευμα σφάγια δια θυσίαν και οίνον κατά λόχους και κατά εκατοντάδας. Μερικοί δε έγραψαν ότι αυτός μεν ήθελε να αποχωρήση από το συμπόσιον εις τον κοιτώνα του, αλλά συναντήσας αυτόν ο Μήδιος, ο πλέον έμπιστος από τους εταίρους κατ’ εκείνην την εποχήν, τον παρεκάλεσε να υπάγουν εις την οικίαν του δια να διασκεδάσουν, διότι η διασκέδασις αυτή θα του εφαίνετο πολύ ευχάριστη.» 8

Η διασκέδαση αυτή σ’ έναν κώμον (κώμη), ένα φαιδρό εορτάσιμο συμπόσιο, τελούμενο συνήθως υπό νέων παρακολουθούμενο υπό μουσικών ασμάτων και βακχικών χορών, εγένετο υπό του Μηδίου, ενός πιστού φίλου του Αλεξάνδρου από την Λάρισα. Και είναι ν’ απορεί κανείς πώς ένας Αλέξανδρος δέχθηκε να παρευρεθεί σε μία τέτοια ποταπή διασκέδαση της Βαβυλώνος!…

Αλλά, ας συνεχίσουμε:

«Και αι βασιλικαί εφημερίδες9 τα εξής λέγουν: ότι δηλαδή έπινε εις το σπίτι του Μηδίου, διασκεδάζων· και έτρωγεν εις του Μηδίου και πάλιν έπινεν επί πολύ διάστημα της νυκτός· όταν δε απεμακρύνθη από το φαγοπότι ελούσθη· και αφού ελούσθη, έφαγε πολύ ολίγον και εκοιμήθη αυτού, διότι πλέον είχε ολίγον πυρετόν. Όταν δε διεκομίσθη απ’ εκεί επάνω εις κλίνην έξω εις τους ναούς, εθυσίασεν αυτού σύμφωνα με την καθημερινήν του συνήθειαν10, και αφού έβαλε επάνω εις τον βωμόν τα σφάγια, εκοιμήθη εις το διαμέρισμα των ανδρών έως ότου εσκοτείνιασε. Εν τω μεταξύ έδιδε διαταγάς εις τους διοικητάς του να ετοιμασθούν δια την πορείαν και τον πλουν, εις εκείνους μεν που θα επήγαιναν δια ξηράς να προετοιμασθούν να ξεκινήσουν την τετάρτην ημέραν, εις εκείνους δε που θα έπλεαν μαζί με αυτόν να εκπλεύσουν την πέμπτην ημέραν. Από εκεί μετεφέρθη επάνω εις την κλίνην προς τον ποταμόν, και επιβιβασθείς εις πλοίον διέπλευσε πέραν του ποταμού εις τον βασιλικόν κήπον, και εκεί, αφού πάλιν ελούσθη, ανεπαύετο. Την επομένην ημέραν πάλιν ελούσθη και προσέφερε τας συνηθισμένας θυσίας· αφού δε εισήλθεν εις την θολωτήν αίθουσαν, κατεκλίθη και συνωμιλούσε με τον Μήδιον· παρήγγειλε δε και εις τους διοικητάς του στρατού να υπάγουν προς αυτόν από το πρωΐ. Αφού έκαμε αυτά, έφαγεν ολίγον· όταν δε μετεφέρθη πάλιν εις το θολωτόν δωμάτιον, είχε πάλιν αδιάκοπον πυρετόν καθ’ όλην την νύκτα· την δε επομένην ελούσθη, και κατόπιν εθυσίασε. Έδωκε δε παραγγελίας εις τον Νέαρχον και εις τους άλλους διοικητάς πώς να βγουν εις τα ανοικτά τα πλοία κατά την τρίτην ημέραν. Την επομένην μετεφέρθη εις την οικίαν η οποία ήτο πλησίον εις την δεξαμενήν του κολυμβήματος, και έκαμε την ωρισμένην θυσίαν. Αν και ήτο δε πάρα πολύ άσχημα, εν τούτοις εκάλεσε μέσα τους κυριωτέρους διοικητάς και έδινε πάλιν εις αυτούς διαταγάς δια τον πλουν. Την επομένην επίσης, αν και ευρίσκετο πλέον εις κακήν κατάστασιν, μ’ όλον τούτο έκαμε την τακτικήν θυσίαν.12 Παρήγγειλε δε οι μεν στρατηγοί να μένουν εις την αυλήν, οι δε χιλίαρχοι και οι πεντακοσίαρχοι έξω, προ των θυρών. Επειδή δε πλέον ευρίσκετο εις κακήν κατάστασιν μετεφέρθη από τον κήπον εις τα ανάκτορα, και όταν εισήλθον οι διοικηταί τους εγνώρισε μεν, δεν ημπορούσε όμως να ομιλήση πλέον καθόλου, αλλ’ έμενεν άφωνος· την νύκτα είχε σφοδρόν πυρετόν, επίσης δε και την ημέραν και την άλλην νύκτα και την άλλην ημέραν».13

ΕΓΕΙΡΕ Ο ΠΛΑΤΑΝΟΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ!..

«Αυτά έχουν γραφή εις τας βασιλικάς εφημερίδας και προς τούτοις, ότι οι στρατιώται επόθησαν να τον ιδούν, άλλοι μεν δια να τον προλάβουν ζωντανόν ακόμη· άλλοι δε, επειδή εκυκλοφορούσαν ειδήσεις, ότι είχεν αποθάνει, συνεπέραιναν ότι απέκρυβαν τον θάνατόν του οι σωματοφύλακες, καθώς εγώ τουλάχιστον νομίζω· οι περισσότεροι από λύπην και πόθον προς τον βασιλέα παρεβίασαν την είσοδον και εμπήκαν δια να ιδούν τον Αλέξανδρον…»14

Ερώτημα: Όταν τόσοι άνθρωποι (οι περισσότεροι!!) παραβιάζουν την είσοδο για να δουν τον Αλέξανδρον, μπορεί κανείς να εγγυηθεί τις – ενδεχόμενες – άσχημες ή κακές διαθέσεις ορισμένων δήθεν φίλων του Βασιλέως;

Εν πάση περιπτώσει, συνεχίζουμε:

«… Εκείνος, λέγουν ότι ήτο άφωνος, όταν επερνούσαν οι στρατιώται από εμπρός του· τους εχαιρετούσε δε όλους με δυσκολίαν σηκώνων την κεφαλήν του και κάμνων κάποιο νεύμα με τους οφθαλμούς του.
Αι βασιλικαί εφημερίδες λέγουν ότι αφού εκοιμήθησαν μέσα εις τον ναόν του θεού Σεράπιδος15 ο Πείθων, ο Άτταλος, ο Δημοφών και ο Πευκέστας, προσέτι δε και ο Κλεομένης και ο Μενίδας και ο Σέλευκος, ηρώτησαν τον θεόν ύστερα απ’ αυτό, εάν ήτο προτιμότερον και συμφερώτερον δια τον Αλέξανδρον να διακομισθή εις τον ναόν του θεού και να γίνη ικέτης αυτού, δια να θεραπευθή από τον θεόν· και ότι έγινε κάποια υπόδειξις από τον θεό να μη μετακομισθή εις το ιερόν, αλλ’ αν μείνη αυτού που ήτο, θα ήτο καλύτερα δι’ αυτόν…»16

Ερώτημα: Πολύ περίεργη δεν ήταν η .. υπόδειξη του θεού, να μείνει ο Αλέξανδρος εκεί που αντί για την υγεία του βρήκε τον θάνατον»;
Συνεχίζουμε, όμως, αφού, όπως γράφει ο Αρριανός:

«Και ότι αυτά του τα ανήγγειλαν οι εταίροι, και ο Αλέξανδρος μετ’ ολίγον απέθανε ωσάν να ήτο τούτο πλέον το καλύτερον. Όχι διαφορετικά δε από αυτά έχουν γράψει και ο Πτολεμαίος17 και ο Αριστόβουλος. Ούτοι έγραψαν, ότι τον ηρώτησαν οι εταίροι, εις ποίον αφήνει την βασιλείαν· εκείνος δε απεκρίθη «εις τον πλέον δυνατώτερον». Αντέγραψαν δε ακόμη και τούτο, ότι επρόσθεσεν εις την ρήσιν αυτήν, ότι βλέπει ότι μεγάλοι επιτάφιοι αγώνες θα γίνουν δι’ αυτό.»18

ΠΕΘΑΝΕ Ή ΔΗΛΗΤΗΡΙΑΣΘΗΚΕ Ο Μ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ;

Δεν θα ρίξουμε κι εμείς νερό στο μύλο της αβεβαιότητας ή της αμφισβήτησης του θανάτου του θρυλικού βασιλιά, αλλά πώς είναι δυνατόν να επαναπαυθούμε στην είδηση ενός φυσιολογικού θανάτου του Μεγάλου Αλεξάνδρου όταν ο ίδιος ο Αρριανός γράφει:

«Γνωρίζω δε ότι και πολλά άλλα έχουν γραφή19 περί του θανάτου του Αλεξάνδρου, και ότι εστάλη δηλητήριο δια τον Αλέξανδρον από τον Αντίπατρον, και ότι απ’ αυτό (το δηλητήριον) απέθανε· και ότι το μεν δηλητήριον το επρομήθευσεν εις τον Αντίπατρον ο Αριστοτέλης, επειδή εφοβείτο τον Αλέξανδρον ένεκα του Καλλισθένους,20 το έφερε δε ο Κάσσανδρος ο υιός του Αντιπάτρου· άλλοι δε έγραψαν και τούτο, ότι το έφερε μέσα εις όνυχα ημιόνου. Ότι, το έδωκε δε εις τον Αλέξανδρον ο Ιόλλας, ο νεώτερος αδελφός του Κασσάνδρου, οινοχόος του βασιλέως, τον οποίον ο Αλέξανδρος είχε δυσαρεστήσει εις κάτι ολίγον πρωτύτερα από τον θάνατόν του. Άλλοι λέγουν ότι και ο Μήδιος έλαβε μέρος εις αυτήν την πράξιν, επειδή ήτο εραστής του Ιόλλα· διότι και αυτός ήτο που υπήρξεν ο εισηγητής εις τον Αλέξανδρον της ιδέας του γλεντιού· και ότι άμα έπιε το ποτήριον του παρουσιάσθη η σφοδρός πόνος και εξ αιτίας του πόνου αυτού απεχώρησεν από την διασκέδασιν. Κάποιος άλλος δεν εντράπηκε να γράψη ότι ο Αλέξανδρος επειδή αντελήφθη ότι δεν ήτο δυνατόν να ζήση, επήγε να ριφθή εις τον Ευφράτην ποταμόν, δια να αφήση αφού εξαφανισθή από τα μάτια των ανθρώπων, εις τους μεταγενεστέρους περισσότερον πιστευτήν την φήμην ότι από θεόν εγεννήθη και προς τους θεούς ανεχώρησε πάλιν. Δεν διέφυγε όμως την προσοχήν της γυναικός του, της Ρωξάνης, όταν προσπαθούσε να εξέλθη κρυφά, αλλ’ επειδή ημποδίζετο απ’ αυτήν, είπε με αναστεναγμούς ότι του εφθόνησε την αιωνίαν δόξαν του, διότι με αυτόν τον τρόπον θα είχε γίνει θεός. Και αυτά ας αναγραφούν από εμέ, μάλλον ως λεγόμενα παρά ως πιστευτά προς εξιστόρησιν, μόνον δια να μη θεωρηθώ ότι τα αγνοώ!..»21

Όπως διαπιστώνουν (και με μεγάλη έκπληξη, θαρρώ) οι αναγνώστες, σχεδόν τα πάντα έχουν διερευνηθεί σχετικώς με τον φυσιολογικό ή μη θάνατον του Μ. Αλεξάνδρου, στην πόλη της Βαβυλώνας, χωρίς να ερευνήσουν το ενδεχόμενο αυτού του θανάτου από τους ίδιους τους Βαβυλωνίους ή κάποιους φίλους εξ αυτών. Και το πρόβλημα πλέον για τον αυριανό ερευνητή, εστιάζεται ακριβώς εκεί. Αν πράγματι πέθανε από φυσιολογικό θάνατο ή αν τον δηλητηρίασαν ορισμένοι μέσα στην βασιλική σκηνή του!..

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:1 Είναι γνωστό, ότι ο Αλέξανδρος, μετά την νίκη του στο Γρανικό ποταμό έστειλε ως λάφυρα πολέμου, 300 περσικές πανοπλίες στον ναό της Παρθένου Αθηνάς στην Αθήνα με την επιγραφή: «Αλέξανδρος Φιλίππου και οι Έλληνες πλην Λακεδαιμονίων από των βαρβάρων των την Ασίαν κατοικούντων» (Αρρ. 1, 16, 7).
2 Χρήστου Π. Ζαλοκώστα: «Μέγας Αλέξανδρος: «Ο πρόδρομος του Ιησού», Βιβλιοπωλείον της «Εστίας».
3 Γερμανοί και Ιάπωνες αρχαιολόγοι ανακάλυψαν στην περιοχή Γιουνάν (= Ιωνία) της Κίνας, τάφους τους οποίους απέδιδαν σε στρατιώτες του Μ. Αλεξάνδρου!… (Ίδε τηλεοπτική εκπομπή: «Το Ντοκουμέντο της Εβδομάδος» με τον Άγγελο Σακκέτο, στον δίαυλο «Τηλετώρα» της 10ης Μαρτίου 1993.
4 Αριστόβουλος, υιός του Αριστοβούλου, εκ Κασσάνδρας, της Χαλκιδικής, συνεξεστράτευσε με τον Αλέξανδρον και συνέγραψε ιστορίαν των πολέμων αυτού, εκ της οποίας μόνον αποσπάσματα διασώθηκαν.
5 Αρριανός, «Ανάβασις Αλεξάνδρου», 24.
6 Ως γνωστόν η Βαβυλώνα ιδρύθηκε από την Σεμίραμιν ή κατ’ άλλους – από τον Ναβουχοδονόσορα και ευρίσκεται επί του Ευφράτου ποταμού. Εβραϊστί καλείται Βαβέλ εξυμνηθείσα υπό πολλών Εβραίων προφητών, ενώ η ακολασία των κατοίκων της είχε φθάσει κάποτε στο απόγειό της μέχρι που ήρθε η καταστροφή της!
7 Ο Διόδωρος ο Σικελιώτης λέγει: εις τους αποτροπαίους (τους αποδιώκοντας τα κακά θεούς).
8 Αρρ. Αν. Αλεξ., 24.
9 Αι βασίλειοι εφημερίδες, που εξέδιδε ο Ευμένης περιείχον κυρίως τις καθημερινές πράξεις του Αλεξάνδρου πολεμικά ή άλλα γεγονότα.
10 Άλλο ένα δείγμα του υψηλού θρησκευτικού συναισθήματος που κατείχε τον Μ. Αλέξανδρον!
11 Ακόμη και εις αυτήν την δύσκολη στιγμήν η μεγάλη αυτή στρατιωτική και πολιτική διάνοια εξακολουθούσε να δίδει διαταγές για τον χρόνο της εκκινήσεως του στρατού και του στόλου!
12 Άλλο ένα μεγάλο δείγμα της ευσεβείας του.
13 Αρριαν. Αν. Αλεξ., 25.
14 Αρριαν. Αν. Αλεξ., 26, 10.
15 Σέραπις ή Σάραπις: Αιγύπτιος θεός του οποίου ιερόν υπήρχε και εις την Βαβυλώνα.
16 Αρριαν. Αν. Αλεξ., 26, 2.
17 Πτολεμαίος, υιός του Λάγου, εκ της Εορδαίας, αρχαίας χώρας της Μακεδονίας, στρατηγός και πιστός φίλος του Αλεξάνδρου με τον οποίον εξεστράτευσε εις την Ασίαν. Μετά τον θάνατον του Αλεξάνδρου έγινε βασιλεύς της Αιγύπτου και συνέγραψε απομνημονεύματα του Αλεξάνδρου, εκ των οποίων μόνον αποσπάσματα διεσώθησαν. Ο Αρριανός θεωρεί τον Πτολεμαίον ως μία των αξιοπίστων πηγών του.
18 Αρριαν. Αν. Αλεξ., 26, 3.
19 Αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης τι πληροφορίες θα είχαμε εάν γνωρίζαμε τι έγραφαν οι αρχαίοι ιστορικοί δια τον θάνατον του Μ. Αλεξάνδρου!..
20 Ο Καλλισθένης ήτο μαθητής του Αριστοτέλους και ανεψιός αυτού προς μητρός.
21 Αρριαν. Αν. Αλεξ., 27.

πηγή : http://www.thermopilai.org/content/poso-periergos-etan-o-thanatos-tou-megalou-alexandrou

******************************

"H συμπτωματολογία της πάθησης του βασιλιά της Μακεδονίας μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι πέθανε από χολολιθίαση"

Από τι πέθανε ο Μέγας Αλέξανδρος;

Με την ευκαιρία της προβολής της ταινίας του Ολιβερ Στόουν με τον Κόλιν Φάρελστον ρόλο του μακεδόνα στρατηλάτη Μέγα Αλέξανδρου και με την άποψη του Γκρέιαμ Φίλιπς, συγγραφέα ενός από τα πολλά βιβλία που γράφτηκαν γι' αυτόν, τον «μυστηριώδη θάνατό» του και τις αλληλοσυγκρουόμενες απόψεις σχετικά με την πάθηση που τον προκάλεσε, θα επιθυμούσα να αναφέρω τα παρακάτω:

Ο Αλέξανδρος πέθανε στη Βαβυλώνα στις 10 Ιουλίου του 323 π.X. και όχι στα τέλη Μαΐου του ίδιου έτους, όπως αναγράφεται. Αμερικανοί επιστήμονες που ασχολήθηκαν με τον θάνατό του διεξοδικά αναφέρουν πως οφειλόταν σε αλκοολική ηπατοπάθεια, δηλητηρίαση με αρσενικό ή στρυχνίνη, ηπατίτιδα, περιτονίτιδα, σαλμονέλωση, τραυματισμό και φλεγμονή.

Ο καθηγητής του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης Ρόμπιν Λέιν-Φοξ, που υπήρξε σύμβουλος του Ολιβερ Στόουν σε θέματα ιστορίας της ταινίας του, αναφέρει πως δεν είναι γνωστά τα αίτια του θανάτου του Αλέξανδρου.

Ο Δημήτρης Τσουτσούλης, Senior registrar του Νοσοκομείου Hammersmith του Λονδίνου, σε άρθρο του στο «Βήμα» της 25ης Οκτωβρίου 1998, αποδίδει τον θάνατο πιθανότατα σε τυφοειδή πυρετό, σύμφωνα με αμερικανούς ερευνητές του Πανεπιστημίου του Μέριλαντ οι οποίοι διατύπωσαν τις απόψεις τους σε τεύχος της επιθεώρησης «New England Journal Medicin» στις 11 Ιουνίου 1998.

Τα περί δηλητηρίασης με στρυχνίνη, που στην εποχή του ήταν άγνωστη, από τη γυναίκα του, τη Ρωξάννη, επειδή είχε σεξουαλικές σχέσεις τάχα με τον Ηφαιστίωνα, ανήκουν στον χώρο της φαντασίας. H αλήθεια είναι ότι μικρός δεν έδειχνε την προτίμησή του σε γυναίκες, γι' αυτό η μητέρα του Ολυμπιάδα του πήγε τη 17χρονη Καλλίξεινα, στις περιπτύξεις της οποίας έμεινε απαθής. Αλλά στους πολέμους του είχε συντροφιά την εταίρα Θαΐδα, μαζί με την οποία έβαλε φωτιά στα ανάκτορα της Περσίας για να εκδικηθεί τον Ξέρξη που έκαψε την Ακρόπολη.

Επίσης από την αρχαιότητα ακόμη υποστηρίχθηκε η άποψη ότι ο Αλέξανδρος δηλητηριάστηκε είτε από τον Μήδιο είτε από τον γιο του Αντίπατρου, τον Ιόλα, ο οποίος ήταν αρχιοινοχόος του. Ακόμη, ότι σε αυτή τη συνωμοσία έλαβε μέρος και ο Αντίπατρος και πως το δηλητήριο το έστειλε ο Αριστοτέλης, ο δάσκαλός του, επειδή φοβήθηκε για τον εαυτό του μετά την εκτέλεση του Καλλισθένη, που ήταν μαθητής του.

Από προσωπική έρευνα και με την πολύτιμη συμβολή του αείμνηστου καθηγητή της Χειρουργικής Χαράλαμπου Σμπαρούνη επάνω στα συμπτώματα της πάθησης που προκάλεσε τον θάνατο του Αλέξανδρου οδηγηθήκαμε στην πιθανότερη αιτία που τον προκάλεσε. Ξέρουμε ότι αυτά κράτησαν 14 ημέρες γιατί ο θάνατός του δεν ήταν αιφνίδιος. Ας τα παρακολουθήσουμε.

Την πρώτη ημέρα, 31 Μαΐου (15 Δαισίου) 323 π.X., ύστερα από βαρύ φαγητό και οινοποσία, αισθάνθηκε έντονο πόνο στην κοιλιά και στον θώρακα, που τον ακολούθησε εμετός, ρίγος και πυρετός. Τη δεύτερη ημέρα αισθάνθηκε εξάντληση, που δεν τον δυσκόλεψε το βράδυ να φάει και να πιει ώσπου να μεθύσει. Ο πόνος στην κοιλιά συνεχίστηκε με αντανάκλαση στον ώμο. Ο πυρετός και το ρίγος εξακολούθησαν. Την τρίτη ημέρα ο πυρετός παρέμεινε υψηλός και συνοδεύτηκε από ιδρώτα, ρίγος και σωματική κατάπτωση. Την τέταρτη, πέμπτη, έκτη και έβδομη ημέρα η κατάσταση επιδεινώθηκε και, άρρωστος, δεν είχε καλή επικοινωνία. Την όγδοη έφτασε σε προκωματώδη κατάσταση που κράτησε ως τη δωδεκάτη ημέρα. Παρ' όλα αυτά όρισε διάδοχός του να είναι ο «κράτιστος». Τη δέκατη τρίτη ημέρα η αναπνοή του δυσχεραίνεται και η όψη του παίρνει το χαρακτηριστικό περιτονιδικό προσωπείο, το «ιπποκράτειο προσωπείο», όπως χαρακτηριστικά λέγεται στην Ιατρική, γιατί πρώτος το περιέγραψε ο πατέρας της Ιατρικής. Τη δέκατη τέταρτη ημέρα, 13 Ιουνίου, πέθανε.

H συμπτωματολογία της πάθησης του βασιλιά της Μακεδονίας, με τα σημερινά δεδομένα της ιατρικής επιστήμης, μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι πέθανε από χολολιθίαση, η οποία του προκαλούσε συχνές κρίσεις.

Είναι γνωστό ότι η χολολιθίαση οδηγεί σε οξεία πυώδη ή σηπτική χολοκυστίτιδα και χολαγγειίτιδα και σε οξεία νεκρωτική ή σηπτική παγκρεατίτιδα. Ετσι γίνεται φανερό ότι αυτή πρέπει να οδήγησε στον θάνατο τον Μέγα Αλέξανδρο γιατί της αρρώστιας προηγήθηκε βαρύ γεύμα και κατάχρηση οινοπνεύματος και γιατί η εξέλιξή της είχε την τυπική εικόνα της οξείας παγκρεατίτιδας, δηλαδή διαξιφιστικό πόνο στην κοιλιά με αντανάκλαση στον θώρακα, συνοδευόμενο από εμετό, από ρίγος και πυρετό, κολλώδεις ιδρώτες, ωχρότητα, συγχυτική κατάσταση, παραλήρημα και «ιπποκράτειο προσωπείο». Στη ληξιαρχική πράξη θανάτου θα μπορούσαμε σήμερα να αναφέρουμε ως αιτία: οξεία παγκρεατίτιδα.

Ο κ. Νίκος A. Παπανικολάου είναι ομότιμος καθηγητής Ιατρικής.

πηγή : http://www.tovima.gr/science/article/?aid=161908

************************************

Ο Θάνατος του μεγάλου Αλεξάνδρου και το μέλι

Το 324 π.Χ. ο Αλέξανδρος εκστράτευσε εναντίον των ορεινών Κισσαίων, τους οποίους αφού νίκησε κατευθύνθηκε προς τα Βαβυλώνα. 

Στη πορεία ο μάντις Πυθαγόρας διαπίστωσε κακά σημάδια στη θυσία που έκανε.   

Έτσι ο Αλέξανδρος έστησε την σκηνή του έξω απ' την πόλη και έκανε περιπάτους με πλοιάρια στον Ευφράτη. 

Μία μέρα μετά από πλούσιο τραπέζι που παρέθεσε στον Νέαρχο και τους φίλους του, λούστηκε και πήγε στο σπίτι του φίλου του Μήδιου από την Θεσσαλία να διασκεδάσει. Εκεί ήπιε πολύ και την επόμενη ημέρα έκανε πυρετό.  

Σύμφωνα με τα Βασιλικά ημερολόγια (Royal diaries), την 18η ημέρα του μήνα Δαισίου ο Αλέξανδρος κοιμήθηκε μέσα στον λουτρώνα του επειδή είχε πυρετό. 

Την επόμενη μέρα, λούσθηκε ξανά και αποσύρθηκε στο δωμάτιό του παίζοντας ζάρια με τον Μήδειο. Αργά το απόγευμα ξαναλούσθηκε, προσευχήθηκε στους θεούς, έφαγε λίγο κρέας και κοιμήθηκε έχοντας πυρετό όλη νύχτα. 

Την 20η ημέρα, αφού έκανε μπάνιο τέλεσε τα θρησκευτικά του καθήκοντα και πέρασε την μέρα ακούγοντας τις αφηγήσεις του Νέαρχου για τα μακρυνά του ταξείδια στην Μεγάλη Θάλασσα.  

Την 21η ημέρα αισθανόταν άσχημα και ο πυρετός ανέβηκε στην διάρκεια της νύχτας. Ανήσυχος μετακίνησε το κρεβάτι του δίπλα στον λουτρό και συζήτησε με τους αξιωματικούς του για την συμπλήρωση των κενών θέσεων στο στράτευμα με έμπειρους μαχητές. 

Στις 24 του μήνα Δαισίου ο πυρετός του δυνάμωσε και μεταφέρθηκε από τους υπηρέτες στον τόπο της καθημερινής του προσευχής. 

Αργότερα διέταξε τους αξιωματικούς του να συγκεντρωθούν στην αυλή των ανακτόρων. 

Στις 25 του ίδιου μήνα μεταφέρθηκε στα ανάκτορα που βρίσκονταν στην αντίπερα όχθη του Ευφράτη όπου τον πήρε ο ύπνος σε κατάσταση πυρετού. Οταν οι στρατηγοί του ήλθαν πλάϊ του δεν μπορούσε να μιλήσει.

Στις 26 του μήνα η κατάστασή του παρέμεινε αμετάβλητη. Τότε αξιωματικοί και οι στρατιώτες άνοιξαν τις πύλες των ανακτόρων και παρέλασαν σιωπηλοί μπροστά του

Την τελευταία νύχτα ο στρατηγός Πευκέστας μαζί με τον Πύθωνα, τον Δημόφωνο, τον Κλεομένη, τον Μενίδα και τον Σέλευκο πήγαν στον ναό του Σεράπιδος και ρώτησαν τον Θεό εάν έπρεπε να μεταφέρουν τον ετοιμοθάνατο Αλέξανδρο στο ιερό. Μία φωνή τους προειδοποίησε να αφήσουν τον Αλέξανδρο στο κρεβάτι του. 

Στις 11 του μήνα Ιουνίου ο Αλέξανδρος ξεψύχισε.

Η χρυσή νεκροφόρος με τα εκατό άλογα που μετέφερε το σώμα του Αλεξάνδρου

Σύμφωνα με τον Πλούταρχο το σώμα του Αλεξάνδρου αποτέθηκε προσωρινά σε ένα δωμάτιο των ανακτόρων. 

Παραδόξως δεν έδειξε σημάδια αποσύνθεσης παρά το καυτό καλοκαίρι που επικρατούσε στην Βαβυλώνα. 

Στην διάρκεια της διαμάχης μεταξύ των στρατηγών που κράτησε αρκετές ημέρες, το πτώμα συνέχισε να μη δείχνει σημεία σήψης. 

Τελικά αποφασίσθηκε να βαλασαμωθή και να σταλή στην παλιά πρωτεύουσα της Μακεδονίας Αιγαί γιά να ενταφιασθή στο συγκρότημα των βασιλικών τάφων της δυναστείας των Αργεαδών. 

Η νεκρική πομπή συνοδευόταν από τον ετεροθαλή αδελφό του Φίλιππο Γ΄ Αρριδαίο που ήταν διανοητικά καθυστερημένος. Κατασκευάσθηκε μία πολυτελής νεκροφόρα που την έσερναν 100 άλογα. 

Η όλη διαδικασία κράτησε δύο ολόκληρα χρόνια.

Οταν η νεκρική πομπή έφθασε στην Δαμασκό, η σωρός του Αλεξάνδρου απήχθη με εντολή του στρατηγού Πτολεμαίου και μεταφέρθηκε προς ενταφιασμό στην Μέμφιδα. 

Η απαγωγή της σωρού προκάλεσε τον πρώτο πόλεμο των Διαδόχων στην διάρκεια του οποίου σκοτώθηκαν οι στρατηγοί Περδίκας και Κρατερός. 

Ο Πτολεμαίος, μετέπειτα Φαραώ της Αιγύπτου, ήθελε να ταφή ο Αλέξανδρος στην Αίγυπτο για να εκπληρωθή η προφητεία του μάντη Αρίστανδρου ο οποίος είχε πεί ότι η χώρα που θα δεχόταν το σώμα του Αλεξάνδρου θα ήταν η πιό ευημερούσα στην οικουμένη

Ο Πτολεμαίος διέταξε να μεταφερθή η σωρός από την Μέμφιδα στην όαση Σίβα όπου και τοποθετήθηκε σε υπόγεια σαρκοφάγο. Για παραπλάνηση, τοποθετήθηκε στην Μέμφιδα μία άλλη σωρός. Αργότερα ο Πτολεμαίος Δ΄ μετέφερε την σωρό στην Αλεξάνδρεια και την τοποθέτησε οριστικά σε μαυσωλείο μαζί με τα λείψανα όλων των πρηγούμενων Πτολεμαίων.

Σύμφωνα με τον θρύλο το πτώμα του Αλεξάνδρου τοποθετήθηκε σε πήλινο δοχείο γεμάτο ΜΕΛΙ που περιβαλόταν από μία γυάλινη καλύπτρα. 

Η ταφή έγινε στο Μαυσωλείο της Αλεξάνδρειας που ονομάστηκε Σήμα. Σήμερα βρίσκεται στον πυθμένα του αρχαίου λιμένα της πόλης. Την περιοχή Σήμα αναφέρουν αρκετοί συγγραφείς, όπως ο Αχιλλέας Τάτιος (300 μΧ), ο Ζηνόβιος (200 μΧ) ο οποίος μάλιστα αναφέρει πως το Μαυσωλείο κτίστηκε στο μέσον της Αρχαίας Αλεξάνδρειας, ο Στράβων (100 πΧ), ο Λουκιανός (200 μΧ) ο Σουεντόνιος (200 μΧ) κι ο Ψευδοκαλλισθένης (3.34). 

πηγή : http://www.kalliergo.gr/enimerosi/90-feeds-melissocosmos/9137-%CE%BF-%CE%B8%CE%AC%CE%BD%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BC%CE%B5%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CE%BB%CE%B5%CE%BE%CE%AC%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%BF%CF%85-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%BF-%CE%BC%CE%AD%CE%BB%CE%B9.html