Θύμησες Ζωής με όρους Στιγμές 🥃

 

Αριστοκρατικά φτωχοί

Ελάχιστοι κατέχουν το μυστικό να χρησιμοποιούν το χρήμα επ' αγαθώ, να το σκορπίζουν απαλά, χωρίς ιδιαίτερη σκέψη αλλά ούτε και περιφρόνηση, να το σκορπίζουν όπου θέλουνε αυτοί κι όχι η μόδα

Ένας φίλος χάλασε όλο το χαρτζιλίκι του τις προάλλες στο νησί. Αγόρασε 5-6 φιάλες Ντομ Περινιόν, τις έριξε με σκοινί στο πηγάδι να παγώνουν, πήρε και πρώτης τάξεως χαβιάρι και κάλεσε τους «Φίλους του θρησκευτικού πένθους» (δηλαδή εμάς) να «νηστέψουμε όλη νύχτα».

Τώρα δεν έχει φράγκο, αλλά δεν τον νοιάζει καθόλου. Οι αφραγκιές δεν μπορούν να πτοήσουν έναν γεννημένο πλούσιο -οι αρτίστες τον χρήματος, θα το ξέρετε, παραμένουν αστέρια και με τα πολλά και με τα λίγα!

Δεν κρύβω το θαυμασμό μου γι’ αυτούς. Μ’ αρέσει η σχετική αποδέσμευσή τους από το χρήμα: ούτε οι αψιλιές τούς μειώ­νουν, ούτε τα πλούτη τούς παίρνουν τα μυαλά. Συμπεριφέρονται το ίδιο —είτε έχουν χρήματα, είτε δεν έχουν— κι ένας έμφυτος μποεμισμός τους αξιώνει να το χρησιμοποιούν σαν καλλιτέχνες!

Η γυναίκα θέλει έναν άνδρα που δεν σέβεται τον εαυτό του και τις επιλογές του

 

Μια γυναίκα που ξέρει ποια είναι, από τον άντρα ζητά ντομπροσύνη και μπέσα!

«Ένας άντρας που βγαίνει ραντεβού αναρωτιέται αν θα σταθεί τυχερός. Η γυναίκα ήδη το ξέρει» είπε ο Γερμανός ποιητής Friederike Ryder.

Περίεργα πλάσματα είμαστε εμείς οι γυναίκες, όμως μην νομίζετε πως μερικοί άντρες πάνε πίσω. Πάντα, φυσικά, εξαρτάται από το πόσο ψαγμένα είναι τα μάτια της γυναίκας που σε κοιτάει και πόσο μέσα σου βλέπει.

Φιλία με τον πρώην;

Φιλία με τον πρώην; Μια αυταπάτη που τελειώνει πάντα άσχημα

Όλοι λίγο-πολύ έχουμε προσπαθήσει να κρατήσουμε κάτι από εκείνον που κάποτε αγαπήσαμε. Να πείσουμε τον εαυτό μας πως γίνεται να χωρέσουμε τον πρώην στη νέα μας ζωή, με τον τίτλο της «φιλίας». Όμως ας είμαστε ειλικρινείς: δεν υπάρχει φιλία με τον πρώην. Υπάρχει μόνο επιστροφή ή καταστροφή.

Παλιοδιαίσθηση, βγάλε μας μια φορά ψεύτες

 

Γνωρίζεις τους ανιχνευτές φωτιάς, έτσι; Εκείνα τα μικρά μαραφετάκια που παρατηρείς σε ταβάνια ξενοδοχείων και δημόσιων χώρων, που δουλειά έχουν να ανιχνεύουν τον καπνό σε περίπτωση πυρκαγιάς και κάθε φορά που μυρίζονται κίνδυνο να τα κάνουν όλα μούσκεμα για να αποφευχθεί το κακό; Είμαστε, που λες, μερικοί άνθρωποι που λειτουργούμε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο.

Έχουμε, λοιπόν, κάπου κοντά στο στομάχι μας ένα νοητό τσιπάκι, το οποίο ανιχνεύει κάθε πιθανό κίνδυνο πριν εκείνος τολμήσει να εκδηλωθεί· μυριζόμαστε το ψέμα, την υστεροβουλία, τις κακές προθέσεις και τις λάθος επιλογές, νιώθουμε την υποκρισία, τη δηθενιά, καθετί που μπορεί να μας βλάψει, γενικά αντιλαμβανόμαστε τον αρνητισμό όπως οι καρχαρίες το αίμα, δηλαδή σε ακτίνα χιλιομέτρων.

Μην τα βάζεις με κάποιον που έχει περάσει τα πενήντα.

Μην τα βάζεις με κάποιον που έχει περάσει τα πενήντα. Σοβαρά.

Δεν είναι απλώς άλλη γενιά, είναι επιζώντες.

Σκληροί σαν μπαγιάτικο ψωμί, γρήγοροι σαν την παντόφλα της γιαγιάς,

εκείνης που πετούσε με ακρίβεια λέιζερ.

Στη ζωή να επιλέγουμε αυτούς που μας σκέφτονται και όχι αυτούς που μας θυμούνται…

 

Μας θυμούνται όταν η ανάγκη ή η μοναξιά ή η απόρριψη από ένα άλλο πρόσωπο τους πληγώνει και ζητούν ένα λιμάνι προστασίας μέχρι να βρουν ξανά το δρόμο προς τον απωθημένο ουρανό τους.

Κι ας ξέρουν πως δεν έχουν μέλλον… Κι εσύ όλο αυτό το δέχεσαι στωικά και γίνεσαι το υποκατάστατο, το placebo μέχρι να αναρρώσει και εσύ να βρεθείς ξανά με το γόνατο τσακισμένο και να σου αρκεί η δική του χαρά σε βάρος της δικής σου.

Υπάρχουν κι οι άντρες που δεν χάνουν την αξιοπρέπειά τους για κανέναν.

 

Ξέρεις, αδερφέ, ωραία τα μεγάλα λόγια για τις «μπέσες» και τις «σπάνιες γυναίκες» που τάχα μου είναι από άλλο πλανήτη. Αλλά έλα να σου πω κάτι που ίσως δεν το σκέφτηκες. Υπάρχουν κι άντρες που δεν τρώνε κουτόχορτο. Δεν είναι όλοι κυνηγοί ενός «όχι» που περιμένει να γίνει «ναι». Δεν είναι όλοι κομπάρσοι στο σενάριο που γράφτηκε για να τους βγάζει τους κακούς της υπόθεσης.

Αυτοί οι άντρες, λοιπόν, δεν ψάχνουν να βρουν «μπέσα» στις λέξεις σου. Την ψάχνουν στις κινήσεις σου, στα μάτια σου, στο πώς στέκεσαι όταν τα πράγματα ζορίζουν. Δε δίνουν δεκάρα για τις θεωρίες περί σπάνιων πλασμάτων που δεν «σκορπάνε την καρδιά τους». Γιατί; Γιατί ξέρουν ότι η αξία δεν μετριέται σε ποσότητες ή υποσχέσεις. Μετριέται στο πώς αγαπάς χωρίς να ψάχνεις να βάλεις ταμπέλες και δικαιολογίες.

Αν βρεις άνθρωπο που να του συγχωρείς τα πάντα τρέξε μακριά

 

Άνθρωποι έρχονται στη ζωή μας. Άνθρωποι φεύγουν. Άλλοι γίνονται σύντροφοι, εραστές, σύζυγοι. Άλλες σχέσεις είναι καταδικασμένες να αποτύχουν, άλλες να μας πληγώσουν κι άλλες να φέρουν στη ζωή μας ό,τι ομορφότερο έχουμε ζήσει.

Υπάρχουν όμως κι οι άλλες, αυτές που μας χαράζουν την ψυχή. Αυτές που θα δώσουμε τα πάντα. Μαζί μέχρι και το τελευταίο κομματάκι του είναι μας. Θα δώσουμε, και θα δώσουμε και δε θα ζητήσουμε τίποτα πίσω. Καλώς ή κακώς, ποιος ξέρει. Άλλωστε οι σχέσεις δεν είναι πάρε-δώσε. Δεν υπολογίζεις μπακαλίστικα τι έδωσες κι απαιτείς τα ίδια πίσω. Γιατί ποτέ, μα ποτέ, δε θα βγεις κερδισμένος.

Μα κι απ’ την άλλη, κανένας άνθρωπος δεν μπορεί μόνο να δίνει. Γιατί κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα θα αδειάσει. Δε θα’ χει άλλα να δώσει. Και το πιο σημαντικό κομμάτι που μπορεί να δώσει είναι η συγχώρεση. Θέλει λιγάκι δύναμη παραπάνω. Θέλει ένα ελάχιστο απόθεμα, για να συνεχιστεί μια σχέση. Για να συγχωρέσει, να ξεχάσει και να συνεχίζει να δίνει και να προσπαθεί.