Φιλία με τον πρώην; Μια αυταπάτη που τελειώνει πάντα άσχημα
Όλοι λίγο-πολύ έχουμε προσπαθήσει να κρατήσουμε κάτι από εκείνον που κάποτε αγαπήσαμε. Να πείσουμε τον εαυτό μας πως γίνεται να χωρέσουμε τον πρώην στη νέα μας ζωή, με τον τίτλο της «φιλίας». Όμως ας είμαστε ειλικρινείς: δεν υπάρχει φιλία με τον πρώην. Υπάρχει μόνο επιστροφή ή καταστροφή.
Γνωρίζεις τους ανιχνευτές φωτιάς, έτσι; Εκείνα τα μικρά μαραφετάκια που παρατηρείς σε ταβάνια ξενοδοχείων και δημόσιων χώρων, που δουλειά έχουν να ανιχνεύουν τον καπνό σε περίπτωση πυρκαγιάς και κάθε φορά που μυρίζονται κίνδυνο να τα κάνουν όλα μούσκεμα για να αποφευχθεί το κακό; Είμαστε, που λες, μερικοί άνθρωποι που λειτουργούμε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο.
Έχουμε, λοιπόν, κάπου κοντά στο στομάχι μας ένα νοητό τσιπάκι, το οποίο ανιχνεύει κάθε πιθανό κίνδυνο πριν εκείνος τολμήσει να εκδηλωθεί· μυριζόμαστε το ψέμα, την υστεροβουλία, τις κακές προθέσεις και τις λάθος επιλογές, νιώθουμε την υποκρισία, τη δηθενιά, καθετί που μπορεί να μας βλάψει, γενικά αντιλαμβανόμαστε τον αρνητισμό όπως οι καρχαρίες το αίμα, δηλαδή σε ακτίνα χιλιομέτρων.
Μην τα βάζεις με κάποιον που έχει περάσει τα πενήντα. Σοβαρά.
Δεν είναι απλώς άλλη γενιά, είναι επιζώντες.
Σκληροί σαν μπαγιάτικο ψωμί, γρήγοροι σαν την παντόφλα της γιαγιάς,
εκείνης που πετούσε με ακρίβεια λέιζερ.
Μας θυμούνται όταν η ανάγκη ή η μοναξιά ή η απόρριψη από ένα άλλο πρόσωπο τους πληγώνει και ζητούν ένα λιμάνι προστασίας μέχρι να βρουν ξανά το δρόμο προς τον απωθημένο ουρανό τους.
Κι ας ξέρουν πως δεν έχουν μέλλον… Κι εσύ όλο αυτό το δέχεσαι στωικά και γίνεσαι το υποκατάστατο, το placebo μέχρι να αναρρώσει και εσύ να βρεθείς ξανά με το γόνατο τσακισμένο και να σου αρκεί η δική του χαρά σε βάρος της δικής σου.
Ξέρεις, αδερφέ, ωραία τα μεγάλα λόγια για τις «μπέσες» και τις «σπάνιες γυναίκες» που τάχα μου είναι από άλλο πλανήτη. Αλλά έλα να σου πω κάτι που ίσως δεν το σκέφτηκες. Υπάρχουν κι άντρες που δεν τρώνε κουτόχορτο. Δεν είναι όλοι κυνηγοί ενός «όχι» που περιμένει να γίνει «ναι». Δεν είναι όλοι κομπάρσοι στο σενάριο που γράφτηκε για να τους βγάζει τους κακούς της υπόθεσης.
Αυτοί οι άντρες, λοιπόν, δεν ψάχνουν να βρουν «μπέσα» στις λέξεις σου. Την ψάχνουν στις κινήσεις σου, στα μάτια σου, στο πώς στέκεσαι όταν τα πράγματα ζορίζουν. Δε δίνουν δεκάρα για τις θεωρίες περί σπάνιων πλασμάτων που δεν «σκορπάνε την καρδιά τους». Γιατί; Γιατί ξέρουν ότι η αξία δεν μετριέται σε ποσότητες ή υποσχέσεις. Μετριέται στο πώς αγαπάς χωρίς να ψάχνεις να βάλεις ταμπέλες και δικαιολογίες.
Άνθρωποι έρχονται στη ζωή μας. Άνθρωποι φεύγουν. Άλλοι γίνονται σύντροφοι, εραστές, σύζυγοι. Άλλες σχέσεις είναι καταδικασμένες να αποτύχουν, άλλες να μας πληγώσουν κι άλλες να φέρουν στη ζωή μας ό,τι ομορφότερο έχουμε ζήσει.
Υπάρχουν όμως κι οι άλλες, αυτές που μας χαράζουν την ψυχή. Αυτές που θα δώσουμε τα πάντα. Μαζί μέχρι και το τελευταίο κομματάκι του είναι μας. Θα δώσουμε, και θα δώσουμε και δε θα ζητήσουμε τίποτα πίσω. Καλώς ή κακώς, ποιος ξέρει. Άλλωστε οι σχέσεις δεν είναι πάρε-δώσε. Δεν υπολογίζεις μπακαλίστικα τι έδωσες κι απαιτείς τα ίδια πίσω. Γιατί ποτέ, μα ποτέ, δε θα βγεις κερδισμένος.
Μα κι απ’ την άλλη, κανένας άνθρωπος δεν μπορεί μόνο να δίνει. Γιατί κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα θα αδειάσει. Δε θα’ χει άλλα να δώσει. Και το πιο σημαντικό κομμάτι που μπορεί να δώσει είναι η συγχώρεση. Θέλει λιγάκι δύναμη παραπάνω. Θέλει ένα ελάχιστο απόθεμα, για να συνεχιστεί μια σχέση. Για να συγχωρέσει, να ξεχάσει και να συνεχίζει να δίνει και να προσπαθεί.
Αν ο άνθρωπος που στέκεται δίπλα σου, δεν σε κάνει καλύτερο άνθρωπο, αν δεν σου δείχνει την εκτίμηση, το σεβασμό, το νοιάξιμο, την φροντίδα που σου αξίζει, χώρισε, σήμερα.
Αν δεν σε νοιάζεται, αν δεν ξέρει καν ποια είναι τα σημαντικά σου και ποια τα αδύνατα σημεία σου, αν το πρώτο φιλί της καλημέρας, δεν σου λέει κι όλα τα “σ’αγαπώ”, χώρισε σήμερα.
Κυνικός φιλόσοφος Διογένης, “Άνθρωπον Ζητώ”.
...
θεωρειτε πώς όλες οι γυναίκες είναι τσουλες και κοιτάνε μόνο τα λεφτά.
Ναι, δεν αμφιβάλλω θα έχετε πληγωθεί, όπως όλοι μας άλλωστε.
Αλλά μην τσουβαλιαζετε ανθρώπους!
