Παλιοδιαίσθηση, βγάλε μας μια φορά ψεύτες

 

Γνωρίζεις τους ανιχνευτές φωτιάς, έτσι; Εκείνα τα μικρά μαραφετάκια που παρατηρείς σε ταβάνια ξενοδοχείων και δημόσιων χώρων, που δουλειά έχουν να ανιχνεύουν τον καπνό σε περίπτωση πυρκαγιάς και κάθε φορά που μυρίζονται κίνδυνο να τα κάνουν όλα μούσκεμα για να αποφευχθεί το κακό; Είμαστε, που λες, μερικοί άνθρωποι που λειτουργούμε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο.

Έχουμε, λοιπόν, κάπου κοντά στο στομάχι μας ένα νοητό τσιπάκι, το οποίο ανιχνεύει κάθε πιθανό κίνδυνο πριν εκείνος τολμήσει να εκδηλωθεί· μυριζόμαστε το ψέμα, την υστεροβουλία, τις κακές προθέσεις και τις λάθος επιλογές, νιώθουμε την υποκρισία, τη δηθενιά, καθετί που μπορεί να μας βλάψει, γενικά αντιλαμβανόμαστε τον αρνητισμό όπως οι καρχαρίες το αίμα, δηλαδή σε ακτίνα χιλιομέτρων.

Μην τα βάζεις με κάποιον που έχει περάσει τα πενήντα.

Μην τα βάζεις με κάποιον που έχει περάσει τα πενήντα. Σοβαρά.

Δεν είναι απλώς άλλη γενιά, είναι επιζώντες.

Σκληροί σαν μπαγιάτικο ψωμί, γρήγοροι σαν την παντόφλα της γιαγιάς,

εκείνης που πετούσε με ακρίβεια λέιζερ.

Στη ζωή να επιλέγουμε αυτούς που μας σκέφτονται και όχι αυτούς που μας θυμούνται…

 

Μας θυμούνται όταν η ανάγκη ή η μοναξιά ή η απόρριψη από ένα άλλο πρόσωπο τους πληγώνει και ζητούν ένα λιμάνι προστασίας μέχρι να βρουν ξανά το δρόμο προς τον απωθημένο ουρανό τους.

Κι ας ξέρουν πως δεν έχουν μέλλον… Κι εσύ όλο αυτό το δέχεσαι στωικά και γίνεσαι το υποκατάστατο, το placebo μέχρι να αναρρώσει και εσύ να βρεθείς ξανά με το γόνατο τσακισμένο και να σου αρκεί η δική του χαρά σε βάρος της δικής σου.