Το 1971, η διοργανώτρια αρχή του Παγκοσμίου Κυπέλλου βρέθηκε αντιμέτωπη με ένα πρόβλημα: δεν είχε πλέον τρόπαιο να παραδώσει στον επόμενο νικητή, καθώς τον προηγούμενο χρόνο η Βραζιλία του Πελέ κέρδισε το Μουντιάλ για τρίτη φορά και έτσι το τρόπαιο, τής παραχωρήθηκε μόνιμα.
Το τρόπαιο εκείνο ήταν ένα επιχρυσωμένο άγαλμα της θεότητας Νίκης η οποία κρατούσε ένα οκτάγωνο κύπελλο πάνω από τη κεφάλι της. Το όνομα του τρόπαιου ήταν «Ζιλ Ριμέ» προς τιμήν του πρώην προέδρου της FIFA που διοργάνωσε το πρώτο Παγκόσμιο Κύπελλο. Μάλιστα, το 1983 εκλάπη από το μουσείο της ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας της Βραζιλίας και δεν βρέθηκε ποτέ.
Με την παράδοση του τροπαίου στους Βραζιλιάνους, η FIFA διοργάνωσε διαγωνισμό για το σχεδιασμό του νέου. Συνολικά, 53 προτάσεις από 7 χώρες υποβλήθηκαν στη διοργανώτρια αρχή. Μία από αυτές προέρχονταν από έναν ιδιώτη γλύπτη από το Μιλάνο, ονόματι Silvio Gazzaniga. Ο 50χρονος τότε γλύπτης είχε περάσει τη ζωή του δημιουργώντας σύμβολα για την επιτυχία άλλων ανθρώπων.
Ο Gazzaniga σχεδίασε το πρώτο του μετάλλιο σε νεαρή ηλικία και πέρασε τις επόμενες 3 δεκαετίες, δημιουργώντας κοσμήματα και τρόπαια για το σκι. Τελικά, κατόρθωσε να αναλάβει τη θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή της φίρμας σχεδιασμού επάθλων Bertoni. Στη θέση αυτή βρίσκονταν όταν έμαθε για το διαγωνισμό της FIFA.
«Κλείστηκα στο στούντιο μου που βρίσκεται στη συνοικία των καλλιτεχνών στο Μιλάνο», θυμάται ο 93χρονος σήμερα Gazzaniga, σε συνέντευξη που παραχώρησε τον προηγούμενο μήνα. «Ρίχτηκα αμέσως στη δουλειά», δήλωσε.
Ο ίδιος σημείωσε ότι είχε πλήρη επίγνωση της ιστορίας και της σημασίας του προηγούμενου τροπαίου. «Το τρόπαιο “Ριμέ” ήταν ένα τέλειο παράδειγμα των τελών του 1800 σε σχέση με το πώς αντιλαμβάνονταν ένα κύπελλο. Το σχέδιο μου είναι ένα καλό παράδειγμα των τρόπων που αντιλαμβανόμαστε ένα κύπελλο στα τέλη του 1900», δήλωσε ο σχεδιαστής.
«Η FIFA προσέγγισε το προηγούμενο τρόπαιο σαν ένα πολύτιμο κόσμημα. Το τρόπαιο “Ριμέ” ήταν ένα κόσμημα, αλλά το 1971 η FIFA γνώριζε την εποχή της τηλεόρασης και έψαχναν κάτι με μεγαλύτερη φωτογένεια, ‘απαλό’, που να φαίνεται όμορφα στην τηλεόραση, ένα νέο σύμβολο για το τέλος του αιώνα… ένα πολύτιμο γλυπτό, όχι ένα κόσμημα», εξηγεί ο Gazzaniga.
«Ένα ανθρώπινο πλάσμα, ο ήρωας, αλλά όχι μόνος του, γιατί το παιχνίδι και κάθε ματς γίνεται από δύο ομάδες, δύο βουλήσεις αντιτίθενται και δρουν μαζί». Έτσι, περιγράφει ο Gazzaniga το τρόπαιο που σχεδίασε. «Ενέργεια, δύναμη, αντοχή, δυναμισμός, τραχύτητα, ευκινησία, ταχύτητα, επιτυχία, κατόρθωμα, νίκη, θρίαμβος. Όλα αυτά έπρεπε να αναμειχθούν και να αγκαλιάσουν τον κόσμο, ο οποίος είναι πάνω από όλα και πάνω από κάθε μονάδα ανθρώπου».
Αφού υπέβαλε το εκμαγείο και τα σχέδια στη FIFA, ο Gazzaniga έπρεπε να περιμένει για τα αποτελέσματα. Μετά από μερικούς μήνες αναμονής, τελικά πληροφορήθηκε τα χαρμόσυνα νέα: Η FIFA είχε επιλέξει την πρότασή του.
Αν και ο ιταλός γλύπτης παραμένει σεμνός και συγκρατημένος, ο ίδιος παραδέχεται ότι η η χαρά του ήταν πολύ μεγάλη όταν είδε το τρόπαιο στο γήπεδο για πρώτη φορά το 1974, όπως αναφέρει το narrative.ly.
Από το 1930 μέχρι το 1970, στους νικητές απονεμόταν το τρόπαιο Ζιλ Ριμέ (φωτό). Αρχικά ήταν γνωστό ως Παγκόσμιο Κύπελλο, αλλά το 1946 μετονομάστηκε σε «Ζιλ Ριμέ» προς τιμήν του ανθρώπου που διοργάνωσε το πρώτο Παγκόσμιο Κύπελλο. Στο Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου του 1970, η ποδοσφαιρική ομάδα της Βραζιλίας κατέκτησε το Παγκόσμιο Κύπελλο για τρίτη φορά και αποφασίστηκε όπως το τρόπαιο της παραχωρηθεί μόνιμα, δυστυχώς όμως το 1983 εκλάπη από το μουσείο της ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας της χώρας και δεν βρέθηκε ποτέ.
Μετά το 1970, σχεδιάστηκε ένα νέο τρόπαιο, γνωστό ως Τρόπαιο του Παγκόσμιου Κυπέλλου. Μετά την κλοπή του «Ζιλ Ριμέ», αποφασίστηκε να μη δοθεί ξανά σε κανέναν μόνιμα, όσες φορές και αν το κατακτήσει μια ομάδα. Η Αργεντινή, η Γερμανία (ως Δυτική Γερμανία), η Ιταλία κι η Βραζιλία, έχουν κερδίσει το δεύτερο τρόπαιο δύο φορές. Το τρόπαιο δεν θα αντικατασταθεί μέχρι το 2038, οπότε και θα συμπληρωθεί ο χώρος στο κύπελλο, όπου αναγράφονται τα ονόματα των τροπαιούχων.
Το τρόπαιο είναι από χρυσό 18 καρατίων, έχει ύψος 36 εκατοστά, βάρος 4,97 κιλά το ίδιο και 6 η βάση του, η οποία αποτελείται από δύο στρώματα ημιπολύτιμου μαλαχίτη. Σε αυτήν αναγράφονται οι χρονιές και οι νικητές του κυπέλλου από το 1974 και έπειτα.
Οι νικητές κρατούν το κύπελλο για 4 χρόνια, μέχρι την επόμενη διοργάνωση και ύστερα παίρνουν ένα επιχρυσωμένο ακριβές αντίγραφο.«Η πρώτη φορά ήταν τα πάντα για μένα», δήλωσε, ενθυμούμενος την εικόνα του αρχηγού της Δυτικής Γερμανίας, Φραντς Μπεκενμπάουερ, να παραλαμβάνει το τρόπαιο. Από τότε το βαρύτιμο τρόπαιο έχει υψωθεί στον αέρα από ορισμένους εκ των σπουδαιότερων παικτών του κόσμου, από το Μαραντόνα μέχρι το Ζιντάν.
Σήμερα οι κανονισμοί της FIFA δεν επιτρέπουν σε κανένα νικητή να κρατήσει το ύψους 36 εκατοστών τρόπαιο από χρυσό 18 καρατίων, όσο φορές και αν το κατακτήσει μια ομάδα. Κάθε 4 χρόνια, ο νικητής λαμβάνει ένα αντίγραφο και το τρόπαιο.
Οι νικητές κρατούν το κύπελλο για 4 χρόνια, μέχρι την επόμενη διοργάνωση και ύστερα παίρνουν ένα επιχρυσωμένο ακριβές αντίγραφο, ενώ το όνομα του νικητή σκαλίζεται στη βάση του αυθεντικού.
- See more at: http://arouraios.gr/2014/06/autos-einai-o-anthropos-pou-schediase-to-tropaio-tou-mountial/#sthash.kH57X9k3.dpuf
/*//*/*/*/*/*/*/*/*//
Το τρόπαιο του Μουντιάλ
Το τρόπαιο Jules Rimet ήταν το αρχικό έπαθλο του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Η αυθεντική ονομασία του ήταν «Victory» όμως έμεινε γνωστό απλώς ως το «τρόπαιο του Παγκοσμίου Κυπέλλου». Το 1946 μετονομάστηκε σε «Jules Rimet Trophy» προς τιμήν του προέδρου της FIFA Jules Rimet -ήταν και ο εμπνευστής της ιδέας του Παγκοσμίου Κυπέλλου- ο οποίος απεβίωσε το 1929. Σχεδιασμένο από τον Abel Lafleur και κατασκευασμένο από καθαρό χρυσάφι, το τρόπαιο είχε ύψος 35 εκατοστά και ζύγιζε 3.8 κιλά. Το τρόπαιο απεικονίζει τη Νίκη
της Σαμοθράκης, τη Θεά της ελληνικής μυθολογίας που προσωποιούσε τη δόξα του ελληνικού πολιτισμού.
της Σαμοθράκης, τη Θεά της ελληνικής μυθολογίας που προσωποιούσε τη δόξα του ελληνικού πολιτισμού.
Η χώρα που το κατέκτησε για πρώτη φορά στην Ιστορία του Παγκοσμίου Κυπέλλου είναι η διοργανώτρια του Μουντιάλ του 1930 Ουρουγουάη. Το τρόπαιο μάλιστα είχε φτάσει στη χώρα μέσω του Conte Verde, του πλοίου που μετέφερε στην Ουρουγουάη τη Γαλλία, τη Ρουμανία και το Βέλγιο (τις ευρωπαικές χώρες που συμμετείχαν στο πρώτο Παγκόσμιο Κύπελλο).
Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, οι Ιταλοί διατήρησαν στην κατοχή τους το τρόπαιο, μετά την κατάκτησή του στο Μουντιάλ της Γαλλίας το 1938. Ο Ιταλός αντιπρόεδρος της FIFA Ottorino Barassi μάλιστα πήρε το τρόπαιο από μια τράπεζα της Ρώμης στην οποία βρισκόταν και το έκρυψε σε ένα κουτί παπουτσιών(!) που βρισκόταν κάτω από το κρεβάτι του για να μη το εντοπίσουν οι ναζί και το κλέψουν.
της Ρώμης στην οποία βρισκόταν και το έκρυψε σε ένα κουτί παπουτσιών(!) που βρισκόταν κάτω από το κρεβάτι του για να μη το εντοπίσουν οι ναζί και το κλέψουν.
Στις 20 Μαρτίου 1966, τέσσερις μήνες πριν τη διεξαγωγή του Μουντιάλ της Αγγλίας το 1966, το τρόπαιο εξαφανίστηκε κατά τη διάρκεια μιας εκδήλωσης στο Westminster Central Hall. Τελικά, βρέθηκε μια εβδομάδα αργότερα χάρις στη βοήθεια ενός σκύλου, του Pickles, τυλιγμένο σε χαρτί εφημερίδας κάτω από ένα φράκτη σε έναν κήπο του Λονδίνου. Για λόγους ασφαλείας, η αγγλική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία (FA) κατασκεύασε ένα πιστό αντίγραφο του τροπαίου για χρήση σε εκδηλώσεις του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Η συγκεκριμένη ρέπλικα αγοράστηκε από τη FIFA σε δημοπρασία το 1997 έναντι 255.000 δολαρίων. Φήμες ήθελαν την πολύ υψηλή τιμή της δημοπρασίας να οφείλεται στο γεγονός ότι δεν επρόκειτο για το αντίγραφο, αλλά για το ίδιο το τρόπαιο του Παγκοσμίου Κυπέλλου! Η FIFA στη συνέχεια τοποθέτησε το τρόπαιο στο Εθνικό Ποδοσφαιρικό Μουσείο του Preston.
ενός σκύλου, του Pickles, τυλιγμένο σε χαρτί εφημερίδας κάτω από ένα φράκτη σε έναν κήπο του Λονδίνου. Για λόγους ασφαλείας, η αγγλική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία (FA) κατασκεύασε ένα πιστό αντίγραφο του τροπαίου για χρήση σε εκδηλώσεις του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Η συγκεκριμένη ρέπλικα αγοράστηκε από τη FIFA σε δημοπρασία το 1997 έναντι 255.000 δολαρίων. Φήμες ήθελαν την πολύ υψηλή τιμή της δημοπρασίας να οφείλεται στο γεγονός ότι δεν επρόκειτο για το αντίγραφο, αλλά για το ίδιο το τρόπαιο του Παγκοσμίου Κυπέλλου! Η FIFA στη συνέχεια τοποθέτησε το τρόπαιο στο Εθνικό Ποδοσφαιρικό Μουσείο του Preston.
Η Βραζιλία έγινε το 1970 η πρώτη χώρα στην Ιστορία του Παγκοσμίου Κυπέλλου που κατακτά το τρόπαιο για τρίτη φορά, κάτι που έδωσε το δικαίωμα στη χώρα του καφέ να διατηρήσει για πάντα στην κατοχή της το τρόπαιο. Παρ'όλα αυτά, το Κύπελλο εκλάπη και πάλι, το Δεκέμβριο του 1983, ενώ βρισκόταν στα γραφεία της Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας της Βραζιλίας στο Ριο. Σε αντίθεση με ό,τι έγινε στο Λονδίνο, το τρόπαιο δεν βρέθηκε ποτέ και φήμες το θέλουν να καταστράφηκε για να γίνει χρυσός. Η βραζιλιάνικη Ομοσπονδία αναγκάστηκε να κατασκευάσει ένα πιστό αντίγραφο του, το οποίο και παρουσιάστηκε στον Πρόεδρο της Βραζιλίας το 1984.
φορά, κάτι που έδωσε το δικαίωμα στη χώρα του καφέ να διατηρήσει για πάντα στην κατοχή της το τρόπαιο. Παρ'όλα αυτά, το Κύπελλο εκλάπη και πάλι, το Δεκέμβριο του 1983, ενώ βρισκόταν στα γραφεία της Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας της Βραζιλίας στο Ριο. Σε αντίθεση με ό,τι έγινε στο Λονδίνο, το τρόπαιο δεν βρέθηκε ποτέ και φήμες το θέλουν να καταστράφηκε για να γίνει χρυσός. Η βραζιλιάνικη Ομοσπονδία αναγκάστηκε να κατασκευάσει ένα πιστό αντίγραφο του, το οποίο και παρουσιάστηκε στον Πρόεδρο της Βραζιλίας το 1984.
FIFA World Cup Trophy
Η FIFA έπρεπε να παρουσιάσει ένα νέο τρόπαιο για το Μουντιάλ του 1974 και αρκετοί γλύπτες από επτά χώρες συμμετείχαν στο διαγωνισμό της Παγκόσμιας Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας. Τελικά ένας Ιταλός, ο Silvio Gazzaniga ήταν ο νικητής (ανάμεσα σε 53 υποψηφιότητες) και δική του δημιουργία είναι το τρόπαιο που όλοι σήμερα γνωρίζουμε. Κατασκεύασε ένα υπέροχο Κύπελλο ύψους 36.5 εκατοστών, φτιαγμένο από χρυσό 18 καρατίων. Συμβολίζει δυο φιγούρες ανθρώπων να κρατούν τη γη. Στη βάση του αναφέρεται ευδιάκριτα η ονομασία «FIFA World Cup» ενώ κάτω από τη βάση του είναι χαραγμένα τα ονόματα των χωρών που το κατέκτησαν μέχρι σήμερα (εννιά νικητές, μέχρι και το Μουντιάλ του 2006). Βέβαια, εδώ υπάρχει ένα ζήτημα σχετικά με το αν η FIFA θα αποσύρει το τρόπαιο όταν η βάση του γεμίσει με ονόματα νικητών. Όμως, αυτό δε γίνεται να συμβεί πριν το 1938. Οι κανονισμοί της FIFA πλέον ορίζουν πως -ανεξάρτητα με ότι συνέβη με τον προκάτοχό του (Jules Rimet Trophy) καμία χώρα δε μπορεί να το κρατήσει για πάντα στην κατοχή της, ανεξάρτητα με το πόσες φορές θα το κατακτήσει. Οι νικητές των Παγκοσμίων Κυπέλλων λαμβάνουν απλώς ένα αντίγραφο του Κυπέλλου και το αυθεντικό παραμένει στην κατοχή της FIFA.
http://www.e-soccer.gr/afieromata/mundial/item/1762-to-tropaio-tou-mountial
/*//*/*/*/*/*/*/*/*//
| Τροπαιούχοι των μουντιάλ | |
|---|---|
| 1930 | Ουρουγουάη |
| 1934 | Ιταλία |
| 1938 | Ιταλία |
| 1950 | Ουρουγουάη |
| 1954 | Δ.Γερμανία |
| 1958 | Βραζιλία |
| 1962 | Βραζιλία |
| 1966 | Αγγλία |
| 1970 | Βραζιλία |
| 1974 | ΓΔ. Γερμανία |
| 1978 | Αργεντινή |
| 1982 | Ιταλία |
| 1986 | Αργεντινή |
| 1990 | Δ.Γερμανία |
| 1994 | Βραζιλία |
| 1998 | Γαλλία |
| 2002 | Βραζιλία |
| 2006 | Ιταλία |
| 2010 | Ισπανία |
/*//*/*/*/*/*/*/*/*//
Η κλοπή του τροπαίου Ζιλ Ριμέ από το Λονδίνο.
Πριν από 42 χρόνια, το Μάρτιο του 1966, Άγγλοι και Βραζιλιάνοι βρέθηκαν στη δίνη μιας αντιπαράθεσης για το ποιος αγαπά περισσότερο το ποδόσφαιρο και σέβεται τα σύμβολά του: η χώρα που το γέννησε ή η χώρα που το λάτρεψε όσο κανένας και το ανέβασε στα ύψη της τέχνης;
Ένα σκυλάκι ονόματι Πικλς έσωσε το γόητρο της Αγγλίας και ηρέμησε τους τότε τροπαιούχους Βραζιλιάνους. Αφορμή αποτέλεσε η κλοπή του αγαλματιδίου του Παγκοσμίου Κυπέλλου (τρόπαιο Ζιλ Ριμέ) από μια έκθεση στο Σέντραλ Χολ του Ουέστμινστερ του Λονδίνου εκείνο το βροχερό πρωινό της 20ής Μαρτίου 1966.
Οι κλέφτες άρπαξαν το αξίας 30.000 λιρών (τότε) και αποτελούμενο από καθαρό χρυσάφι Ζιλ Ριμέ από την έκθεση που είχε τίτλο “Γραμματόσημα και σπορ”, αφήνοντας άθικτα τα παλιά και σπάνια γραμματόσημα που συνολικά κοστολογούνταν σε 3.000.000 στερλίνες! Ο Τύπος της εποχής έγραψε ότι οι δράστες εκμεταλλεύτηκαν το γεγονός ότι σε άλλη αίθουσα του κτιρίου γινόταν κάποια μεγάλη θρησκευτική τελετή με πολύ κόσμο. Τουλάχιστον δύο φρουροί βρίσκονταν στην αίθουσα την ώρα της κλοπής!
Η εταιρεία σεκιούριτι που είχε αναλάβει την ασφάλεια του βαρύτιμου ιστορικού τροπαίου δεν εξέδωσε δήλωση για το συμβάν που της στοίχισε μεγάλο μέρος της εταιρικής της φήμης, αλλά δεν συνέβη το ίδιο με τους Βραζιλιάνους, οι οποίοι είχαν κατακτήσει αυτό το κύπελλο πριν από τέσσερα χρόνια, συγκεκριμένα το 1962, στη Χιλή, νικώντας την Τσεχοσλοβακία με 3-1 στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου.
Οι κάτοχοι του τροπαίου Βραζιλιάνοι είχαν παραδώσει το αγαλματίδιο στους υπευθύνους της Federation of International Football Association (FIFA) μόλις μία εβδομάδα νωρίτερα για την έκθεση στο Ουέστμινστερ, ενώ σε τέσσερις μήνες θα άρχιζε το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1966, με οικοδεσπότες τους Άγγλους, των οποίων το γόητρο δέχτηκε πλήγμα.
Με πικρόχολο τρόπο οι Βραζιλιάνοι ανακοίνωσαν πως “αυτό που συνέβη είναι απαράδεκτο και δεν θα συνέβαινε ποτέ στη Βραζιλία, στην οποία ακόμη και οι κλέφτες σέβονται το ποδόσφαιρο και τα σύμβολά του”. Οι Βραζιλιάνοι, εξάλλου, είχαν τη χαρά να είναι τροπαιούχοι επί οκτώ συναπτά χρόνια, αφού είχαν νικήσει και στον τελικό του 1958 στη Σουηδία, σε μια διοργάνωση στην οποία έλαμψε το άστρο του εφήβου τότε, μόλις 17 χρόνων, Πελέ.
Η FIFA και η αγγλική ποδοσφαιρική ομοσπονδία ανέλαβαν μάλλον ανόρεχτα τις ευθύνες τους, τονίζοντας πως ό,τι και αν είχε γίνει η ευθύνη ανήκε σε αυτούς που είχαν την ευθύνη διεξαγωγής των αγώνων. Παράλληλα, από την ίδια μέρα άρχισε ένα μεγάλο ανθρωποκυνηγητό με τη συμμετοχή ερευνητών και ντετέκτιβ, ενώ από τον Τύπο και την τηλεόραση ζητούσαν από οποιονδήποτε βρέθηκε στο χώρο της έκθεσης στο Ουέστμινστερ να αναφέρει οτιδήποτε ασυνήθιστο ή ύποπτο είχε πέσει στην αντίληψή του.
Η αστυνομία ανακοίνωσε μάλιστα και το προφίλ ενός υπόπτου, ο οποίος περιγραφόταν ως τριαντάρης με μαύρα μαλλιά -με μπριγιαντίνη!-, λεπτά χείλη, συνηθισμένου ύψους και βάρους και με πιθανή ουλή στο μάγουλο.
Για καλή τύχη των Άγγλων, το τρόπαιο βρήκε σε λίγες ημέρες ένα σκυλάκι ονόματι Πικλς σε κάποιο πάρκο σε προάστιο του Λονδίνου.
Το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1966 έγινε, λοιπόν, χωρίς άλλες εντάσεις το καλοκαίρι και το κατέκτησε η φιλοξενούσα χώρα. Το Ζιλ Ριμέ παρέδωσε στον αξέχαστο Μπόμπι Μουρ η νεαρή τότε βασίλισσα Ελισάβετ.
Τέσσερα χρόνια αργότερα, στα γήπεδα του Μεξικού, η φοβερή εκείνη παρέα του Πελέ, του Τοστάο και του Ριοβελίνο, κέρδιζε για μία ακόμη φορά (την τρίτη σε τέσσερις διοργανώσεις) τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή.
Μετά το επίτευγμα αυτό η FIFA αποφάσισε να επιτρέψει στη Βραζιλία να κρατήσει το αγαλματίδιο Ζιλ Ριμέ για πάντα δικό της και κατασκεύασε καινούργιο για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1974.
Οι κλέφτες άρπαξαν το αξίας 30.000 λιρών (τότε) και αποτελούμενο από καθαρό χρυσάφι Ζιλ Ριμέ από την έκθεση που είχε τίτλο “Γραμματόσημα και σπορ”, αφήνοντας άθικτα τα παλιά και σπάνια γραμματόσημα που συνολικά κοστολογούνταν σε 3.000.000 στερλίνες! Ο Τύπος της εποχής έγραψε ότι οι δράστες εκμεταλλεύτηκαν το γεγονός ότι σε άλλη αίθουσα του κτιρίου γινόταν κάποια μεγάλη θρησκευτική τελετή με πολύ κόσμο. Τουλάχιστον δύο φρουροί βρίσκονταν στην αίθουσα την ώρα της κλοπής!
Η εταιρεία σεκιούριτι που είχε αναλάβει την ασφάλεια του βαρύτιμου ιστορικού τροπαίου δεν εξέδωσε δήλωση για το συμβάν που της στοίχισε μεγάλο μέρος της εταιρικής της φήμης, αλλά δεν συνέβη το ίδιο με τους Βραζιλιάνους, οι οποίοι είχαν κατακτήσει αυτό το κύπελλο πριν από τέσσερα χρόνια, συγκεκριμένα το 1962, στη Χιλή, νικώντας την Τσεχοσλοβακία με 3-1 στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου.
Οι κάτοχοι του τροπαίου Βραζιλιάνοι είχαν παραδώσει το αγαλματίδιο στους υπευθύνους της Federation of International Football Association (FIFA) μόλις μία εβδομάδα νωρίτερα για την έκθεση στο Ουέστμινστερ, ενώ σε τέσσερις μήνες θα άρχιζε το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1966, με οικοδεσπότες τους Άγγλους, των οποίων το γόητρο δέχτηκε πλήγμα.
Με πικρόχολο τρόπο οι Βραζιλιάνοι ανακοίνωσαν πως “αυτό που συνέβη είναι απαράδεκτο και δεν θα συνέβαινε ποτέ στη Βραζιλία, στην οποία ακόμη και οι κλέφτες σέβονται το ποδόσφαιρο και τα σύμβολά του”. Οι Βραζιλιάνοι, εξάλλου, είχαν τη χαρά να είναι τροπαιούχοι επί οκτώ συναπτά χρόνια, αφού είχαν νικήσει και στον τελικό του 1958 στη Σουηδία, σε μια διοργάνωση στην οποία έλαμψε το άστρο του εφήβου τότε, μόλις 17 χρόνων, Πελέ.
Η FIFA και η αγγλική ποδοσφαιρική ομοσπονδία ανέλαβαν μάλλον ανόρεχτα τις ευθύνες τους, τονίζοντας πως ό,τι και αν είχε γίνει η ευθύνη ανήκε σε αυτούς που είχαν την ευθύνη διεξαγωγής των αγώνων. Παράλληλα, από την ίδια μέρα άρχισε ένα μεγάλο ανθρωποκυνηγητό με τη συμμετοχή ερευνητών και ντετέκτιβ, ενώ από τον Τύπο και την τηλεόραση ζητούσαν από οποιονδήποτε βρέθηκε στο χώρο της έκθεσης στο Ουέστμινστερ να αναφέρει οτιδήποτε ασυνήθιστο ή ύποπτο είχε πέσει στην αντίληψή του.
Η αστυνομία ανακοίνωσε μάλιστα και το προφίλ ενός υπόπτου, ο οποίος περιγραφόταν ως τριαντάρης με μαύρα μαλλιά -με μπριγιαντίνη!-, λεπτά χείλη, συνηθισμένου ύψους και βάρους και με πιθανή ουλή στο μάγουλο.
Για καλή τύχη των Άγγλων, το τρόπαιο βρήκε σε λίγες ημέρες ένα σκυλάκι ονόματι Πικλς σε κάποιο πάρκο σε προάστιο του Λονδίνου.
Το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1966 έγινε, λοιπόν, χωρίς άλλες εντάσεις το καλοκαίρι και το κατέκτησε η φιλοξενούσα χώρα. Το Ζιλ Ριμέ παρέδωσε στον αξέχαστο Μπόμπι Μουρ η νεαρή τότε βασίλισσα Ελισάβετ.
Τέσσερα χρόνια αργότερα, στα γήπεδα του Μεξικού, η φοβερή εκείνη παρέα του Πελέ, του Τοστάο και του Ριοβελίνο, κέρδιζε για μία ακόμη φορά (την τρίτη σε τέσσερις διοργανώσεις) τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή.
Μετά το επίτευγμα αυτό η FIFA αποφάσισε να επιτρέψει στη Βραζιλία να κρατήσει το αγαλματίδιο Ζιλ Ριμέ για πάντα δικό της και κατασκεύασε καινούργιο για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1974.
Αγνοείται η τύχη του. Μόνο που, τελικά, η Βραζιλία δεν υπήρξε καλύτερη των Άγγλων στη φύλαξη του ιστορικού τροπαίου. Το Ζιλ Ριμέ κλάπηκε από τα γραφεία της βραζιλιάνικης ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας στο Ρίο Ντε Τζανέιρο το 1983 και έκτοτε αγνοείται η τύχη του. Λένε ότι οι δράστες της κλοπής έλιωσαν το άγαλμα για να πάρουν το χρυσάφι. Μεγάλη κουβέντα μη λες, θα μπορούσε κάλλιστα να τονίζει στο εξής μια καινούργια... βραζιλιάνικη παροιμία.
Ο Ζιλ Ριμέ ήταν δικηγόρος και πρωτοπόρος μαζί με μια παρέα άλλων Γάλλων που οραματίστηκαν μια διεθνή διοργάνωση ποδοσφαίρου με τη συμμετοχή εθνικών ομάδων. Η ιδέα διατυπώθηκε το 1920, αλλά χρειάσθηκε να έλθει το 1929, για να ληφθεί η απόφαση για τη διεξαγωγή των αγώνων του πρώτου παγκοσμίου κυπέλλου, οι οποίοι ορίστηκαν να γίνουν το 1930 στην Ουρουγουάη.
Ο γάλλος γλύπτης Αμπελ Λαφλέρ είχε την τιμή να του ανατεθεί η δημιουργία του κυπέλλου Ζιλ Ριμέ προς τιμήν του γεννήτορα της ιδέας των παγκοσμίων κυπέλλων. Με εμπνευσμένο τρόπο, όπως είχαν πει οι ειδικοί, πράγματι ο Λαφλέρ κατασκεύασε και παρέδωσε το χρυσό τρόπαιο, που ζύγιζε τέσσερα κιλά και απεικόνιζε μια φτερωτή μορφή της νίκης.
Μια και αναφερόμαστε στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1966, να αναφέρουμε ότι ο τελικός στο Γουέμπλεϊ, στις 30 Ιουλίου, ήταν το πρώτο μεγάλο ποδοσφαιρικό γεγονός που κάλυψε ζωντανά η τηλεόραση. Το 1962 στη Χιλή οι τεχνικές δυσκολίες ήταν ανυπέρβλητες. Αντιθέτως από το BBC και το Λονδίνο η εικόνα έφευγε για συνολικά 58 χώρες σε όλον τον κόσμο.
Από τον τότε καναπέ, λοιπόν, οι τυχεροί κάτοχοι τηλεοράσεων είδαν τον πιο συναρπαστικό τελικό όλων των εποχών. Αγγλία-Γερμανία 4-2 στην παράταση (κανονικός αγώνας 2-2), με κείνο το γκολ του Χαρστ, το οποίο ακόμη και σήμερα διχάζει τους φιλάθλους. Πέρασε ή δεν πέρασε η μπάλα τη γραμμή;
Ο Ζιλ Ριμέ ήταν δικηγόρος και πρωτοπόρος μαζί με μια παρέα άλλων Γάλλων που οραματίστηκαν μια διεθνή διοργάνωση ποδοσφαίρου με τη συμμετοχή εθνικών ομάδων. Η ιδέα διατυπώθηκε το 1920, αλλά χρειάσθηκε να έλθει το 1929, για να ληφθεί η απόφαση για τη διεξαγωγή των αγώνων του πρώτου παγκοσμίου κυπέλλου, οι οποίοι ορίστηκαν να γίνουν το 1930 στην Ουρουγουάη.
Ο γάλλος γλύπτης Αμπελ Λαφλέρ είχε την τιμή να του ανατεθεί η δημιουργία του κυπέλλου Ζιλ Ριμέ προς τιμήν του γεννήτορα της ιδέας των παγκοσμίων κυπέλλων. Με εμπνευσμένο τρόπο, όπως είχαν πει οι ειδικοί, πράγματι ο Λαφλέρ κατασκεύασε και παρέδωσε το χρυσό τρόπαιο, που ζύγιζε τέσσερα κιλά και απεικόνιζε μια φτερωτή μορφή της νίκης.
Μια και αναφερόμαστε στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1966, να αναφέρουμε ότι ο τελικός στο Γουέμπλεϊ, στις 30 Ιουλίου, ήταν το πρώτο μεγάλο ποδοσφαιρικό γεγονός που κάλυψε ζωντανά η τηλεόραση. Το 1962 στη Χιλή οι τεχνικές δυσκολίες ήταν ανυπέρβλητες. Αντιθέτως από το BBC και το Λονδίνο η εικόνα έφευγε για συνολικά 58 χώρες σε όλον τον κόσμο.
Από τον τότε καναπέ, λοιπόν, οι τυχεροί κάτοχοι τηλεοράσεων είδαν τον πιο συναρπαστικό τελικό όλων των εποχών. Αγγλία-Γερμανία 4-2 στην παράταση (κανονικός αγώνας 2-2), με κείνο το γκολ του Χαρστ, το οποίο ακόμη και σήμερα διχάζει τους φιλάθλους. Πέρασε ή δεν πέρασε η μπάλα τη γραμμή;
Του Κώστα Μπλιάτκα http://www.makthes.gr/news/opinions/14336/
/*/*/*/*/*/*/*/*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου